در دورۀ رشد و بلوغ طیور، عوامل استرس زای محیطی و غیره منجر به تحریک رفتارهای تهاجمی می شود و تأثیر منفی و نامطلوبی بر روی پرهای طیور تخمگذار بالغ بجا می گذارد. با توجه به اینکه مرغ ها غالباً در معرض استرس هستند، و عموماً در فضایی محدود و دسته هایی بزرگ نگه داشته می شوند، محققین در سدد این امر برآمدند تا ببینند که تأثیر عوامل استرس زا که غیرقابل پیش بینی هستند و مکرراً اتفاق میفتند بر روی طیور و واکنش آنها به همگون خود چیست؟
مطالعات انجام شده توسط محققین دانشگاه Guelph کانادا اینگونه استنباط کردند که طیوری که در معرض عوامل استرس زای غیرقابل پیش بینی و مکرر هستند، رفتارهای تهاجمی بیشتری نسبت به یکدیگر از خود نشان می دهند که نتیجۀ آن پوشش پر ضعیف تر و وجود زخم هایی بر روی نوک و سر است.
بدین منظور مرغ های تخمگذار Leghorn سفید را به 6 گروه تحت استرس و 6 گروه بدون استرس (هر گروه شامل 7 پرنده با سن 17 هفته) تقسیم کردند. هر گروه جداگانه در مرغداری هایی تحت شرایط مرغداری های تجاری نگهداری شدند. دوربین هایی در این مرغداری ها برای ضبط رفتارهای تهاجمی طیور وجود داشت.
6 گروه تحت استرس در شرایط استرس زای اجتماعی مانند درهم آمیختن این طیور با پرندگان غریبه و ناآشنا، یا قرار دادن طیور در صندوق های حمل در شرایط بد به مدت یک ساعت، و شرایط استرس زای غیراجتماعی مانند محیط جدید برای پرنده، یا برداشتن لانۀ مرغ قرار دادند در حالیکه گروه های فاقد استرس، بدون هیچ مزاحمتی بودند.
تمامی رفتارها ضبط و پوشش پرها و زخم ها و جراحت های وارد بر سر/تاج در تمام مراحل قبل و بعد از وارد کردن عوامل استرس زا ثبت شد.
پوشش پَر ضعیف تر
نتایج حاکی از آن بود که به دنبال وارد کردن استرس، رفتارهای تهاجمی در طیور به طرز چشمگیری افزایش می یافت. طیوری که تحت استرس بودند پوشش پرهای بسیار ضعیف تر و میزان جراحت های بیشتری داشتند. همچنین تحقیقات منتشر شده در مجلۀ بین المللی مهندسی کشاورزی و بیولوژیک نشان می داد که قرار دادن مرغ های مادر تخمگذار در قفس های گروهی و جفت گیری به صورت طبیعی می تواند منجر به کاهش نوک زنی و کانیبالیسم شود.
نتایج نشان می داد که استفاده از آشیانه به تدریج از آغاز (سن 37 هفتگی) تا به پایان آزمایش (55 هفتگی) افزایش می یافت. میزان استفاده از آشیانه به ترتیب در سنین 41، 47 و 53 هفتگی به %36.75 ، %44.75 و %50.38 رسید.
بروز جراحات ناشی از کانیبالیسم و میزان مرگ و میر طیور در قفس هایی که حاوی آشیانه بود به طرز چشمگیری کمتر از قفس های فاقد آشیانه بود. در نتیجه محققین اینگونه استنباط کردند که "در اختیار گذاشتن آشیانۀ طیور در قفس های گروهی برای جفت گیری طبیعی منجر به کاهش رفتارهای غیرعادی نوک زنی و افزایش رفاه مرغ های تخمگذار می گردد."
مطالعات انجام شده توسط محققین دانشگاه Guelph کانادا اینگونه استنباط کردند که طیوری که در معرض عوامل استرس زای غیرقابل پیش بینی و مکرر هستند، رفتارهای تهاجمی بیشتری نسبت به یکدیگر از خود نشان می دهند که نتیجۀ آن پوشش پر ضعیف تر و وجود زخم هایی بر روی نوک و سر است.
بدین منظور مرغ های تخمگذار Leghorn سفید را به 6 گروه تحت استرس و 6 گروه بدون استرس (هر گروه شامل 7 پرنده با سن 17 هفته) تقسیم کردند. هر گروه جداگانه در مرغداری هایی تحت شرایط مرغداری های تجاری نگهداری شدند. دوربین هایی در این مرغداری ها برای ضبط رفتارهای تهاجمی طیور وجود داشت.
6 گروه تحت استرس در شرایط استرس زای اجتماعی مانند درهم آمیختن این طیور با پرندگان غریبه و ناآشنا، یا قرار دادن طیور در صندوق های حمل در شرایط بد به مدت یک ساعت، و شرایط استرس زای غیراجتماعی مانند محیط جدید برای پرنده، یا برداشتن لانۀ مرغ قرار دادند در حالیکه گروه های فاقد استرس، بدون هیچ مزاحمتی بودند.
تمامی رفتارها ضبط و پوشش پرها و زخم ها و جراحت های وارد بر سر/تاج در تمام مراحل قبل و بعد از وارد کردن عوامل استرس زا ثبت شد.
پوشش پَر ضعیف تر
نتایج حاکی از آن بود که به دنبال وارد کردن استرس، رفتارهای تهاجمی در طیور به طرز چشمگیری افزایش می یافت. طیوری که تحت استرس بودند پوشش پرهای بسیار ضعیف تر و میزان جراحت های بیشتری داشتند. همچنین تحقیقات منتشر شده در مجلۀ بین المللی مهندسی کشاورزی و بیولوژیک نشان می داد که قرار دادن مرغ های مادر تخمگذار در قفس های گروهی و جفت گیری به صورت طبیعی می تواند منجر به کاهش نوک زنی و کانیبالیسم شود.
نتایج نشان می داد که استفاده از آشیانه به تدریج از آغاز (سن 37 هفتگی) تا به پایان آزمایش (55 هفتگی) افزایش می یافت. میزان استفاده از آشیانه به ترتیب در سنین 41، 47 و 53 هفتگی به %36.75 ، %44.75 و %50.38 رسید.
بروز جراحات ناشی از کانیبالیسم و میزان مرگ و میر طیور در قفس هایی که حاوی آشیانه بود به طرز چشمگیری کمتر از قفس های فاقد آشیانه بود. در نتیجه محققین اینگونه استنباط کردند که "در اختیار گذاشتن آشیانۀ طیور در قفس های گروهی برای جفت گیری طبیعی منجر به کاهش رفتارهای غیرعادی نوک زنی و افزایش رفاه مرغ های تخمگذار می گردد."
