نژادهای گوشتی، به این دلیل انتخاب می شوند که به طور موثری مواد خوراکی را به وزن تبدیل می کنند. با این حال، باید چگونگی خوراک دهی صحیح به پرنده ها را در پرورش گله های مادر، به یاد داشته باشیم تا در زمینه تولید تخم های نطفه دار، به حداکثر توان تولیدی خود برسیم.
مرحله 1: 1 روزگی تا 4 هفتگی
این مرحله، برای پیشرفت ارگان ها و سیستم های فیزیولوژیکی بدن، از جمله سیستم ایمنی، بسیار مهم و ضروری است و شامل شرایط پرورش مطلوب می شود. بدون توجه به نوع خوراک و برنامه خوراک دهی استفاده شده، مهمترین اولویت ما، دستیابی به وزن استاندارد بدن از طریق افزایش وزن می باشد. همچنین داشتن یک برنامه واکسیناسیون مناسب، که در برابر ویروس های مختلف (عمدتا ویروس های تنفسی)، باکتری ها (عمدتا مایکوپلاسما، سالمونلا و اشریشیاکلی) و انگل ها (عمدتا کوکسیدیا) مصونیت ایجاد می کند، امری ضروری است.
بیوسکیوریتی می تواند اهمیت بیشتری نیز داشته باشد؛ موفق ترین امکانات موجود در محل های مستعد بیماری یا در طول وقوع بیماری، مربوط به محل هایی است که علاوه بر تعویض کامل لباس ها و کفش ها، از سیستم دو دوش در داخل و یک دوش در خارج استفاده می کنند.
مرحله 2: 5 تا 12 هفتگی
این مرحله به عنوان زمان اصلاح یکنواختی شناخته می شود. از طریق خوراک دهی دقیق و مدیریت وزن بدن، می توان با موفقیت به این مرحله دست یافت. پرنده ها، باید بین 3 تا 4 هفتگی به صورت جداگانه انتخاب شوند و به سه گروه دارای وزن مورد نظر، پایین تر از وزن مورد نظر و اضافه وزن تقسیم شوند. پرنده ها باید به طور برابر به آب و خوراک دسترسی داشته باشند تا به شکلی یکنواخت، پرورش پیدا کنند. پرنده ها نباید به شکل روزانه یا هفتگی دسته بندی شوند مگر زمانی که یکنواختی و یکدستی آن ها به بیش از 80 درصد برسد.
این تنها شانسی است که برای اصلاح وزن بدن گله تا 12 هفتگی وجود دارد زیرا در 12 هفتگی، تنها 9 درصد از رشد اسکلت بدن کامل شده است. برای گروه های سنگین، حداقل افزایش هفتگی خوراک برای هر مرغ، باید 1 گرم باشد. هرگز غذای مرغ را کاهش ندهید. برای گروه هایی با وزن کم، حداکثر 10 درصد افزایش خوراک در هفته برای هر مرغ قابل قبول است؛ در غیر این صورت، پرنده ها چاق می شوند و در زمان جفت گیری با نرها و در زمان تخم گذاری، دچار مشکل می شوند.
حداقل فضا برای خوراک دهی، باید 10 سانتی متر به ازای هر مرغ باشد و نباید بیش از 13 ماده غذایی در هر 35 سانتی متر قطر وجود داشته باشد. در زمینه اصلاح مسائل مربوط به اضافه خوردن خوراک یا کم خوردن آن قبل از 12 هفتگی، محدودیت هایی وجود دارد.
مرحله 3: 12 تا 16 هفتگی
هدف اصلی ما، رسیدن به وضعیتی یکنواخت در وزن بدن و استخوان بندی و اطمینان حاصل کردن از رشد هورمونی، بدون افزایش وزن است. در این مرحله، به 95 درصد پیشرفت اسکلت بدن دست پیدا کرده ایم و در نتیجه، هیچ راهی برای اصلاح بیشتر اندازه استخوان بندی وجود ندارد. جمع کردن پرنده های یکسان در یک مکان، جوجه هایی با وزن یکسان به وجود می آورد و خوراک دهی به آن ها برابر شده و در نتیجه، یکنواختی در گله به وجود می آید و در دوره تخم گذاری، بیشترین میزان تولید تخم را خواهیم داشت. رشد هورمونی، به حداقل خوراک اما با کیفیت عالی نیاز دارد.
ما یک رژیم غذایی با 3-/+ گرم افزایش خوراک هفتگی برای مرغ ها را دنبال کردیم که این افزایش، بر اساس حجم خوراک، فصل، وضعیت سلامت و برنامه غذایی، متغیر بود. فضای خوراک دهی، نباید بیشتر از 15 سانتی متر برای هر مرغ باشد و تعداد مرغ ها در اطراف ظرف خوراک دهی، نباید بیش از 12 مرغ باشد. پرنده ها باید در آرامش کامل نگهداری شوند تا از آسیب های فیزیکی و پر کنی در امان باشند. 5 لامپ به رنگ سفید (با دمای رنگ 3000 کلوین) تهیه کنید. اضافه کردن چوب هایی برای نشستن مرغ ها ، به آن ها کمک می کند تا قبل از رفتن به لانه های تخم گذاری، با آن ها آشنا شوند. این چوب ها، باعث افزایش فضا نیز می شوند.
مرحله 4: 16 تا 20 هفتگی
این مرحله، مهم ترین زمان در آماده سازی مرغ ها به منظور دستیابی به حداکثر میزان تولید تخم است. مرغ ها نیاز دارند تا ذخایر لازم برای بدن خود را جهت شروع تخم گذاری، به دست آورند. این امر، به گلیکوپروتئین انباشته شده در ذخایر بستگی دارد؛ نه به انرژی مازادی که خوراک دهی بیشتر ایجاد می کند. ما باید میزان گوشت سینه مرغ ها را افزایش دهیم (نمره 3)، همچنین باید میزان چربی استخوان های لگن و زیر بال ها را نیز بالاتر ببریم (نمره 3). گله هایی که بهترین عملکرد را دارند، افزایش وزن حداقل 33 تا 35 درصدی در طول این دوره خواهند داشت.
افزودن خوراک، باید به اندازه کافی صورت بگیرد تا وزن بدن، در راستای منحنی استاندارد یا حتی بهتر از آن قرار بگیرد. در 16 تا 17 هفتگی جوجه ها، رژیم خوراکی باید به وضعیت خوراک دهی روزانه برگردد؛ این امر کمک می کند تا یکدستی و یکنواختی، به گله بازگردد. انتخاب یا دسته بندی دوباره پرنده ها با وزن و استخوان بندی مشابه، به آمیزش مرغ ها با خروس ها و همچنین زمان تحریک نوری مرغ ها که مهم ترین تصمیم در دوران زندگی یک مرغ است، کمک می کند.
مرحله 5: از 21 هفتگی تا پیک تولید
پرنده های کوچک را از مرغداری ها، به یک لانه انتقال دهید و با آن ها مانند گله ای جوان و یکدست رفتار نمایید. زمان تحریک نوری را به تاخیر بیندازید تا از نظر جنسی به بلوغ برسند و ذخایر بدن آن ها به میزان کافی افزایش یابد. پرنده هایی که اضافه وزن دارند، می توانند به یک لانه انتقال داده شوند و در 147 روزگی، به مدت چهار ساعت، از نور بیشتری برخوردار شوند. در خاورمیانه، گله هایی که بهترین عملکرد را دارند، در 154 تا 157 روزگی تحریک نوری می شوند و در زمان تخم گذاری نیز 15 ساعت نوردهی دارند، در صورتی که 14 ساعت نوردهی نیز برای آن ها می تواند کافی باشد.
آمیزش نرها با ماده ها فقط زمانی می تواند صورت گیرد که از نظر جنسی، با هم هماهنگ باشند. این کار می تواند در 22 هفتگی انجام شود. ابتدا 5 درصد از نرها را وارد آمیزش کنید، سپس 2 درصد دیگر را وارد کنید و 3 تا 5 روز بعد 2 درصد دیگر آن ها را به ماده ها معرفی نمایید. وارد شدن تدریجی نرها، برای ماده ها قابل قبول تر است زیرا نمی خواهیم
مرحله 1: 1 روزگی تا 4 هفتگی
این مرحله، برای پیشرفت ارگان ها و سیستم های فیزیولوژیکی بدن، از جمله سیستم ایمنی، بسیار مهم و ضروری است و شامل شرایط پرورش مطلوب می شود. بدون توجه به نوع خوراک و برنامه خوراک دهی استفاده شده، مهمترین اولویت ما، دستیابی به وزن استاندارد بدن از طریق افزایش وزن می باشد. همچنین داشتن یک برنامه واکسیناسیون مناسب، که در برابر ویروس های مختلف (عمدتا ویروس های تنفسی)، باکتری ها (عمدتا مایکوپلاسما، سالمونلا و اشریشیاکلی) و انگل ها (عمدتا کوکسیدیا) مصونیت ایجاد می کند، امری ضروری است.
بیوسکیوریتی می تواند اهمیت بیشتری نیز داشته باشد؛ موفق ترین امکانات موجود در محل های مستعد بیماری یا در طول وقوع بیماری، مربوط به محل هایی است که علاوه بر تعویض کامل لباس ها و کفش ها، از سیستم دو دوش در داخل و یک دوش در خارج استفاده می کنند.
مرحله 2: 5 تا 12 هفتگی
این مرحله به عنوان زمان اصلاح یکنواختی شناخته می شود. از طریق خوراک دهی دقیق و مدیریت وزن بدن، می توان با موفقیت به این مرحله دست یافت. پرنده ها، باید بین 3 تا 4 هفتگی به صورت جداگانه انتخاب شوند و به سه گروه دارای وزن مورد نظر، پایین تر از وزن مورد نظر و اضافه وزن تقسیم شوند. پرنده ها باید به طور برابر به آب و خوراک دسترسی داشته باشند تا به شکلی یکنواخت، پرورش پیدا کنند. پرنده ها نباید به شکل روزانه یا هفتگی دسته بندی شوند مگر زمانی که یکنواختی و یکدستی آن ها به بیش از 80 درصد برسد.
این تنها شانسی است که برای اصلاح وزن بدن گله تا 12 هفتگی وجود دارد زیرا در 12 هفتگی، تنها 9 درصد از رشد اسکلت بدن کامل شده است. برای گروه های سنگین، حداقل افزایش هفتگی خوراک برای هر مرغ، باید 1 گرم باشد. هرگز غذای مرغ را کاهش ندهید. برای گروه هایی با وزن کم، حداکثر 10 درصد افزایش خوراک در هفته برای هر مرغ قابل قبول است؛ در غیر این صورت، پرنده ها چاق می شوند و در زمان جفت گیری با نرها و در زمان تخم گذاری، دچار مشکل می شوند.
حداقل فضا برای خوراک دهی، باید 10 سانتی متر به ازای هر مرغ باشد و نباید بیش از 13 ماده غذایی در هر 35 سانتی متر قطر وجود داشته باشد. در زمینه اصلاح مسائل مربوط به اضافه خوردن خوراک یا کم خوردن آن قبل از 12 هفتگی، محدودیت هایی وجود دارد.
مرحله 3: 12 تا 16 هفتگی
هدف اصلی ما، رسیدن به وضعیتی یکنواخت در وزن بدن و استخوان بندی و اطمینان حاصل کردن از رشد هورمونی، بدون افزایش وزن است. در این مرحله، به 95 درصد پیشرفت اسکلت بدن دست پیدا کرده ایم و در نتیجه، هیچ راهی برای اصلاح بیشتر اندازه استخوان بندی وجود ندارد. جمع کردن پرنده های یکسان در یک مکان، جوجه هایی با وزن یکسان به وجود می آورد و خوراک دهی به آن ها برابر شده و در نتیجه، یکنواختی در گله به وجود می آید و در دوره تخم گذاری، بیشترین میزان تولید تخم را خواهیم داشت. رشد هورمونی، به حداقل خوراک اما با کیفیت عالی نیاز دارد.
ما یک رژیم غذایی با 3-/+ گرم افزایش خوراک هفتگی برای مرغ ها را دنبال کردیم که این افزایش، بر اساس حجم خوراک، فصل، وضعیت سلامت و برنامه غذایی، متغیر بود. فضای خوراک دهی، نباید بیشتر از 15 سانتی متر برای هر مرغ باشد و تعداد مرغ ها در اطراف ظرف خوراک دهی، نباید بیش از 12 مرغ باشد. پرنده ها باید در آرامش کامل نگهداری شوند تا از آسیب های فیزیکی و پر کنی در امان باشند. 5 لامپ به رنگ سفید (با دمای رنگ 3000 کلوین) تهیه کنید. اضافه کردن چوب هایی برای نشستن مرغ ها ، به آن ها کمک می کند تا قبل از رفتن به لانه های تخم گذاری، با آن ها آشنا شوند. این چوب ها، باعث افزایش فضا نیز می شوند.
مرحله 4: 16 تا 20 هفتگی
این مرحله، مهم ترین زمان در آماده سازی مرغ ها به منظور دستیابی به حداکثر میزان تولید تخم است. مرغ ها نیاز دارند تا ذخایر لازم برای بدن خود را جهت شروع تخم گذاری، به دست آورند. این امر، به گلیکوپروتئین انباشته شده در ذخایر بستگی دارد؛ نه به انرژی مازادی که خوراک دهی بیشتر ایجاد می کند. ما باید میزان گوشت سینه مرغ ها را افزایش دهیم (نمره 3)، همچنین باید میزان چربی استخوان های لگن و زیر بال ها را نیز بالاتر ببریم (نمره 3). گله هایی که بهترین عملکرد را دارند، افزایش وزن حداقل 33 تا 35 درصدی در طول این دوره خواهند داشت.
افزودن خوراک، باید به اندازه کافی صورت بگیرد تا وزن بدن، در راستای منحنی استاندارد یا حتی بهتر از آن قرار بگیرد. در 16 تا 17 هفتگی جوجه ها، رژیم خوراکی باید به وضعیت خوراک دهی روزانه برگردد؛ این امر کمک می کند تا یکدستی و یکنواختی، به گله بازگردد. انتخاب یا دسته بندی دوباره پرنده ها با وزن و استخوان بندی مشابه، به آمیزش مرغ ها با خروس ها و همچنین زمان تحریک نوری مرغ ها که مهم ترین تصمیم در دوران زندگی یک مرغ است، کمک می کند.
مرحله 5: از 21 هفتگی تا پیک تولید
پرنده های کوچک را از مرغداری ها، به یک لانه انتقال دهید و با آن ها مانند گله ای جوان و یکدست رفتار نمایید. زمان تحریک نوری را به تاخیر بیندازید تا از نظر جنسی به بلوغ برسند و ذخایر بدن آن ها به میزان کافی افزایش یابد. پرنده هایی که اضافه وزن دارند، می توانند به یک لانه انتقال داده شوند و در 147 روزگی، به مدت چهار ساعت، از نور بیشتری برخوردار شوند. در خاورمیانه، گله هایی که بهترین عملکرد را دارند، در 154 تا 157 روزگی تحریک نوری می شوند و در زمان تخم گذاری نیز 15 ساعت نوردهی دارند، در صورتی که 14 ساعت نوردهی نیز برای آن ها می تواند کافی باشد.
آمیزش نرها با ماده ها فقط زمانی می تواند صورت گیرد که از نظر جنسی، با هم هماهنگ باشند. این کار می تواند در 22 هفتگی انجام شود. ابتدا 5 درصد از نرها را وارد آمیزش کنید، سپس 2 درصد دیگر را وارد کنید و 3 تا 5 روز بعد 2 درصد دیگر آن ها را به ماده ها معرفی نمایید. وارد شدن تدریجی نرها، برای ماده ها قابل قبول تر است زیرا نمی خواهیم
