تلقیح مصنوعی در طیور

تلقیح مصنوعی در طیور
استفاده از شیوه تلقیح مصنوعی در دام ها بسیار قدیمی تر از طیور است و در سطوح بسیار وسیع تری نیز مورد استفاده قرار می گیرد. اولین تلقیح مصنوعی در پرندگان، برای اولین بار توسط ایوانف (1902) گزارش گردید که البته تا سال ها بعد به صورت محدودی مورد استفاده قرار می گرفت. استفاده موثر و نسبتا وسیع از این روش در دهه 60 میلادی و بیشتر در ایالات متحده آمریکا و انگلستان آغاز گردید.
امروزه در مورد پرندگانی که خصوصیات فیزیکی بدن پرنده نر یا ماده، جفت گیری طبیعی را با مشکل مواجه می کنند مانند بوقلمون و همچنین در برنامه های گسترده اصلاح نِژادی، تلقیح مصنوعی با موفقیت اجرا می گردد. در حال حاضر تصمیم گیری در مورد استفاده از تلقیح مصنوعی به طور عمده با توجه به دو عامل خصوصیت ژنتیکی و فواید اقتصادی این روش تعیین می شود.
در مورد بوقلمون به دلیل اصلاح ژنتیکی در سرعت رشد و خصوصیات شکل سینه و بدن، استفاده از این روش برای باروری کاملا توجیه اقتصادی دارد. صنعت پرورش مرغ گوشتی نیز به دلیل تاکید زیاد بر ویژگی سرعت رشد، وزن بدن و رشد هر چه بیشتر عضله سینه در جهت استفاده روزافزون از این شیوه پیش می رود. این در حالی که در صنعت پرورش اردک و مرغ تخمگذار، هنوز روش تلقیح مصنوعی چندان توجیه پذیر نمی باشد. در بلدرچین نیز چنین به نظر می رسد که استفاده تجاری از این شیوه به دلیل وجود کف (Foam) که جمع آوری منی واقعی را مختل می کند، به مدت زمان بیشتری نیاز داشته باشد.
از آنجا که هم زمان با افزایش وزن مرغان مادر گوشتی که در نتیجه کاربرد روش های اصلاح نژادی به وجود آمده است، باروری این نژادها در طی جفت گیری طبیعی کاهش یافته است لذا تلقیح مصنوعی می تواند به عنوان قسمت از نظام بسیار پیچیده و موثر مدیریت در جهت به حداکثر رساندن توانایی تولید مثل در مرغان والد گوشتی به حساب آید. با این وجود میزان پیچیدگی فنی که برای هدایت یک برنامه تلقیح مصنوعی موثر مورد نیاز می باشد، کاربرد وسیع این فن آوری را محدود نموده است. البته عدم توانایی روش های نگهداری فعلی برای حفظ قدرت باروری اسپرم در مایع منی ذخیره شده (چه در حالت مایع یا منجمد) از دیگر عوامل محدود کننده به شمار می رود.
پیشرفت های اخیر در روش های نگهداری منی، شرایط مناسب برای نگهداری به مدت 24 ساعت بدون کاهش در باروری را فراهم نموده است ولی این برای مراکز پرورش مرغان والد گوشتی که در فاصله ای کمتر از 24 ساعت از مراکز تهیه منی قرار دارند، می تواند مفید و اقتصادی باشد. در این صورت به جای حمل جوجه های نر و هزینه پرورش و نگهداری آن ها می توان تنها به حمل مایع منی اکتفا نمود. از طرفی کاربرد وسیع تلقیح مصنوعی در صنعت طیور، تعداد پرندگان نر مورد نیاز در تمام حلقه های زنجیره اصلاح نژادی و پرورش را کاهش داده و در نتیجه آن استفاده هر چه موثرتری از پرندگان نری که از نظر ژنتیکی برتر هستند به عمل می آید. قابل ذکر است که یک خروس از گونه مرغ خانگی قادر به تولید اسپرم جهت بارور کردن 200-40 قطعه ماده می باشد. در حالی که در روش جفت گیری طبیعی معمولا قادر به باروری 10 مرغ می باشد.
روش تلقیح مصنوعی در مورد برخی پرندگان دیگر نظیر مرغ شاخ دار (Guinea fowl) به منظور غلبه بر ویژگی های خاص رفتار جفت گیری آنها که روش صنعتی را پرهزینه می سازد، مورد استفاده قرار گرفته است. برای مثال نسبت پرنده نر به ماده در مرغ شاخ دار کمتر از دیگر گونه های پرندگان اهلی است زیرا پرنده نر معمولا خانواده کوچکی شامل دو یا سه پرنده ماده دارد و لذا در پرورش صنعتی در حالت عادی به تعداد نسبتا زیادی پرنده نر نیاز خواهد بود که هزینه تولید را بالا می برد. همین مزیت تلقیح مصنوعی در مورد آمیزش بین گونه ای اردک نر مسکووی (Muscovy) با اردک ماده معمولی وجود دارد. در جفت گیری طبیعی این دو گونه معمولا بهترین نسبت، یک پرنده نر به ازای 4 پرنده ماده است.
از دیگر مزایای فن آوری تلقیح مصنوعی این است که رکوردهای مادری و پدری در شجره گله ها، آسان تر و با دقت بیشتری حفظ می گردند. همچنین ذکر این موضوع که نرها بیشتر مایل به جفت گیری با ماده هایی هستند که از نظر قدرت بدنی متوسط می باشند و ماده هایی واقع در راس یا پایین این رده بندی ممکن است قادر به جفت گیری به دفعات کافی جهت اخذ اسپرم به طور مداوم نباشند. تلقیح مصنوعی این اطمینان را به وجود می آورد که هر فرد ماده میزان مطلوبی از منی را دریافت نموده است.

جمع آوری منی پرندگان
روش های جمع آوری منی پرندگان مختلف اندکی متفاوت است. در پرندگانی مانند مرغ، بوقلمون، بلدرچین و قرقاول به وسیله ماساژ شکمی و در مورد اردک و غاز با مداخله در جریان ریختن منی در طی جفت گیری طبیعی، صورت می گیرد. دلیل اینکه ماساژ شکمی ساده، انزال منی را در خروس ها و بوقلمون های نر تحریک می کند بدرستی مشخص نشده است. زیرا این روش هیچ گونه شباهتی با جفت گیری طبیعی ندارد.

روش کار
پرنده نر را در حالیکه پاها تقریبا زاویه قائمه با بدنش می سازد نگه داشته و در این حالت شکم و پشتش با دو یا چند حرکت به سمت عقب ماساژ داده می شود، در پرنده نری که به این عمل عادت کرده است. این عمل موجب تحریک و تورم چین های آلت تناسلی شده که اغلب برای به جریان انداختن منی کافی خواهد بود. سپس دستی که پشت را ماساژ می دهد به سمت ناحیه کلواک حرکت می کند، به نحوی که انگشت های شصت و نشانه در جوانب کلواک و کمی جلوتر از مقعد قرار گیرد و سرانجام فشاری ملایم جهت بیرون راندن مایع شفاف (Transparent Fluid) از میان چین های آلت تناسلی اجرا می شود. به طور معمول در طی هر 7 تا 10 روز سه تا چهار بار عمل اخذ منی جهت اطمینان از حداکثر تولید منی پاکیزه که عاری از اورات و مدفوع باشد، انجام می گیرد. جمع آوری منی توسط مکنده (Aspirator) صورت گرفته و به داخل آمپولی که حاوی مایع رقیق کننده منی در حرارت 15 درجه سانتی گراد است انتقال می یابد.

رقیق کردن منی
فواید جمع آوری منی در مایع رقیق کننده به شرح زیر است:
• قرار گرفتن منی در محیطی با حرارت ثابت که ضمنا از تماس آن با بدنه سرد ظرف جلوگیری می کند، در غیر این صورت، دمای اسپرم به سرعت کاهش یافته و بر قدرت باروری آن تاثیر منفی به جا می گذارد.
• ترکیب شیمیایی رقیق کننده ها به نحوی است که توانایی خنثی کردن (Buffer) محصولات اسیدی حاصل از متابولیسم اسپرم ها را دارند چرا که اسپرم پرندگان از نظر متابولیسمی بسیار فعال بوده لذا محیط اسیدی برای آنها کشنده است و اگر فورادربافر مناسبی رقیق گردند توانایی زنده مانی آنها افزایش می یابد. قابل ذکر است که اگر منی بخواهد ظرف 30 دقیقه تلقیح شود نیاز به بافر نخواهد داشت.
• به طور کلی حجم مایع منی اخذ شده از پرندگان اهلی بسیار کم است. این مقدار حاوی تعداد زیادی اسپرم است. به عنوان مثال تنها 0/01 میلی لیتر مایع منی رقیق نشده بوقلمون، حاوی حدود 100میلیون اسپرم است و برای تلقیح یک بوقلمون ماده کاملا کافی است در حالی که اندازه گیری این حجم اندک بسیار مشکل بوده و به طور کلی بازدهی تلقیح با این حجم کم بسیار پایین خواهد بود و لذا اغلب حجم بیشتری از منی بدون افزایش تعداد اسپرم توصیه می گردد تا عمل کشیدن مایع منی به داخل پی پت تلقیح، به سادگی صورت گیرد.
مهم ترین ویژگی هایی که محلول های رقیق کننده منی باید داشته باشند عبارت اند از:
• از نظر فشار اسمزی اندکی هیپرتونیک تر از مایع منی باشند (حدود 360میلی اسمول در کیلوگرم).
• حاوی منبعی از انرژی برای متابولیسم اسپرم باشند. اسپرم های خروس و بوقلمون قادر به سوزاندن گلوکز و فروکتوز به عنوان منبع انرژی هستند و بنابراین از همین دو قند در مایع های رقیق کننده استفاده می شود.
• قادر به در اختیار گذاشتن مواد معدنی به طور متعادل برای اسپرم باشند. قابل توجه است که حذف یون کلر (و افزودن گلوتامات) در رقیق کننده ها، کاهش شدید ظریفت بارورکنندگی را که در مایع منی رقیق نشده وجود دارد، بهبود می بخشد.
• قادر به حفظ PH مایع، در حدود 7 تا 7/4 باشند. در این رابطه از بافرهایی که PHهای بین 6/8 تا 7/5 را بافر می کنند، در رقیق کننده ها استفاده می شود تا غلظت یون هیدروژن در مایع را به حد مطلوب برسانند.
• قدرت حفظ منی از آلودگی های باکتریایی، قارچی و غیره را داشته باشند.
برای نگهداری کوتاه مدت منی می توان از ترکیبات ساده تری استفاده نمود. به عنوان مثال منی را می توان تا مدت 15 دقیقه در محلول 1٪ کلرید سدیم نگهداری نمود. همچنین نسبت مساوی از محلول سیترات سدیم 3٪ و زرده تخم مرغ نیز به عنوان یک رقیق کننده کوتاه مدت قابل استفاده می باشد. در مورد قابلیت نگهداری طولانی مدت منی بین طیور و پستانداران، تفاوت هایی وجود دارد. در مورد پستانداران با اضافه کردن گلیسرول یا سایر مواد ضدانجماد به منی، دما را به وسیله نیتروژن مایع به 196- درجه سانتی گراد رسانده و بدین ترتیب گاه برای سال ها بدون تاثیر زیاد بر باروری نگهداری می کنند. انجماد منی طیور نیز امکان پذیر است ولی اغلب باروری منی در این حالت بسیار کاهش می یابد زیر اگلیسرول که عاملی موثر در حفاظت سلول های اسپرم در برابر صدمات ناشی از انجماد است، خود باعث آسیب دیدگی سلول های اسپرم طیور هنگام خروج از انجماد می شود. البته در صورت خارج کردن فوری گلیسرول از محیط منی در این حالت، احتمالا صدمه کمتری به اسپرم وارد می گردد. از انجماد منی طیور ممکن است با پذیرش تلفات نسبتا زیاد اسپرم ها، جهت نگهداری مواد ژنتیکی استثنایی استفاده شود.

ارزیابی کیفیت منی
در برنامه تلقیح مصنوعی، ارزیابی کیفیت منی به دو دلیل مورد نیاز می باشد. نخست آن که اطلاعاتی در جهت تشخیص افراد نری که تازه به بلوغ جنسی رسیده اند لازم است تا اطمینان کافی حاصل شود که فقط پرندگان نری که قدرت بارورکنندگی اسپرم آنها در حد مطلوبی است، جهت اسپرم گیری انتخاب گردند و دوم آن که به هنگام جمع آوری منی، غلظت اسپرم و حجم منی لازم برای محاسبه رقت مناسب تعیین گردد. به نحوی که بتوان میزان 100میلیون اسپرم را که برای هر تلقیح لازم است، تامین نمود. اگر چه هدف از ارزیابی منی، پیش بینی ظرفیت بارورکنندگی سلول اسپرم می باشد اما تمام برسی های ریخت شناسی (Morphology) و فعالیت متابولیسمی اسپرم که در حال حاضر آزمایش می شوند به طور صد در صد با ظرفیت بارورندگی مرتبط می باشند. به احتمال بسیار قوی، اسپرمی که از نظر معیارهای آزمایشگاهی غیر عادی است، در عمل نیز قدرت بارورکنندگی ضعیفی خواهد داشت. اگر چه عکس این موضوع کمتر صحت دارد و اسپرم هایی که به طور آشکار از نظر معیارهای ساختمانی و متابولیسمی عادی هستند، ممکن است موجب باروری نشوند، این موضوع به ویژه زمانی بیشتر مشاهده می شود که معنی در معرض عملیاتی مانند انجماد، ذوب کردن و یا ذخیره سازی به مدت طولانی قرار گرفته باشد. مهمترین معیارهای ارزیابی کیفیت منی عبارت اند از:

رنگ
منی باید به رنگ سفید مرواریدی باشدمشاهده هر رنگ دیگری می تواند به عنوان حضور آلودگی تلقی گردد. رسوب مایل به زرد . سفید در منی، به طور معمول آلودگی با مدفوع را نشان می دهد. منی در تعداد اندکی از بوقلمون ها به رنگ قرمز-زرد دیده می شود که منشا آن ناشناخته است و این قبیل منی ها اغلب با کاهش باروری همراه هستند. وجود رنگ دانه های قرمز مایل به قهوه ای در منی معمولا به عنوان حضور گلبول قرمز ارزیابی می شود و به هر حال وجود هر آلودگی باعث کاهش قدرت باروری منی خواهد شد. یعنی در این رابطه منی با رنگ سفید مرواری، دارای حداکثر باروری خواهد بود.

تحرک
بررسی حرکت اسپرم، متداول ترین شیوه ارزیابی کیفیت منی در بررسی های میکروسکوپی است. میزان تحرک اسپرم معمولا بر اساس یک درجه بندی ذهنی از 1 تا 5 و یا از 1 تا 10 ارزیابی می گردد. بدین ترتیب که درجه های کمتر نشان دهنده تحرک بیشتر و درجات بالاتر، سرعت کمتر حرکت اسپرم ها را نشان می دهند. به طور کلی منی دارای اسپرم کم تحرک، احتمالات توانایی باروری خوبی نخواهد داشت. البته این بدان معنا نیست که حتما اسپرم های پرتحرک، باروری خوبی نشان خواهند داد. در بررسی میکروسکوپی حرکت اسپرم، معمولا منی به نسبت 1 به 3 یا 1 به 4 رقیق می گردد اگر چه از منی رقیق نشده نیز می توان برای این منظور استفاده نمود.

حجم
اندازه گیری حجم منی نیز در ارزیابی آن از اهمیت برخوردار است. از آن جا که برای هر تلقیح، نیاز به 100میلیون سلول می باشد و از طرفی حجم یک تلقیح، به طور معمول 50 میکرولیتر است، لذا حجم منی و تعداد اسپرم های آن در واحد حجم باید مشخص گردد تا توان عمل رقیق کردن را به خوبی انجام داد.
اگر چه مزیت به دست آوردن حداکثر مقدار منی از کمترین تعداد پرنده نر کاملا روشن است ولی در مورد توان بارورندگی حجم منی نمی تواند یک عامل تعیین کننده به شمار رود.
از نقطه نظر علمی در یک گله، پرندگان نری که منی بیشتری تولید می کنند ترجیح داده می شوند، با این شرط که منی تولید شده حاوی غلظت عادی از سلول های اسپرم باشد.
ارزیابی مستقیم از مقدار حجم انزال شده (Ejaculate) معمولا با وزن کردن مقدار مایع انزال شده و با فرض این که تراکم منی 1 میلی گرم در هر میکرولیتر باشد، انجام می گیرد.

غلظت
غلظت سلول های اسپرم در حجم معینی از منی به وسیله شمارش تعداد آنها قابل اندازه گیری است. روش های مختلفی برای تعیین این ویژگی وجود دارد که ساده ترین آنها روش شماره مستقیم اسپرم ها توسط میکروسکوپ با استفاده از منی رقیق شده و به وسیله ای با حجم معین است.
این روش به حداقل تجهیزات نیاز داشته ولی بسیار غیر دقیق است و به همین دلیل در موارد تحقیقی و صنعتی از روش های پیشرفته تری اسفاده می شود. تعداد سلول های یک نمونه رقیق شده منی را می توان به وسیله هر دستگاه شمارش سلولی که تعداد سلول های گذرنده از یک ردیاب (Detector) را ثبت می نماید، شمارش کرد. شمارش گری های سلولی خودکار از نظر تکنیکی بسیار پیچیده بوده و اگر چه دقیق ترین روش برای شمارش اسپرم هستند ولی به دلیل قیمت بالای آنها کمتر برای شمارش اسپرم پرندگان استفاده می شوند. چندین آزمایشگاه تحقیقاتی نشان داده اند که حجم سلول های اسپرم در یک لوله موئینه در پی سانتریفیوژ کردن که معمولا با عنوان اسپرماتوکریت (Spermatocrit) بیان می شود رابطه نزدیکی با تعداد سلول های اسپرم که به وسیله روش شمارش مستقیم به دست آمده اند دارد. این روش بسیار ساده و ارزان است و با استفاده از تجهیزات ساده ای که برای تعیین نسبت گلبول های قرمز خون طراحی شده اند، قابل انجام می باشند. البته این نکته را نیز باید در نظر داشت که هنگامی که غلظت اسپرم کم است، حجم سلول های متراکم شده ارتباط کمی با تعداد سلول های اسپرم در نمونه خواهند داشت. چندین آزمایشگاه دیگر نیز روش اسپکتروفتومتری را برای تعیین غلظت اسپرم در مایع منی پیشنهاد نموده اند. آنها معتقدند که ارتباط نزدیک میان انتقال نور از میان مایع منی و غلظت سلول های اسپرم آن وجود دارد. از آن جا که روش های مختلفی برای رقیق کردن مایع منی ممکن است در آزمایشگاه های مختلف اجرا شود، لذا در صورت استفاده از دو روش اخیر، لازم است منحنی استانداردی برای هر مرکز در جهت به حداقل رساندن مقدار خطا، تهیه گردد.











 
 
  خاصیت حیاتی
نسبت سلول های زنده به مرده را می توان به وسیله بررسی پیوستگی غشای احاطه کننده اسپرم، تعیین نمود. از آنجا که آسیب به این غشاء منجر به مرگ سلول می شود، می توان رنگ آمیزی (زنده-مرده)(Live-dead stain) را با هر رنگی که توسط غشای سلولی سالم دفع شود و یا به وسیله هر رنگی که فقط از طریق سوراخ های غشاء وارد آن شود، انجام داد. با توجه به اینکه سلول اسپرم پرندگان کوچک است. استفاده عدسی روغنی برای به دست آوردن تصویری بزرگتر در جهت تشخیص سلول های رنگ نشده الزامی خواهد بود. روش دیگری که در تعیین نسبت اسپرم های دارای غشای آسیب دیده به کار می رود شامل اندازه گیری فلورسانسی است که در اثر واکنش برمیداتیدیوم(Ethidium Bromide) اضافه شده به مایع منی با DNA دو رشته ای، تولید می گردد. نسبت فلورسانس یک نمونه منی رقیق شده فلورسانس همان نمونه پس از آن که غشای سلولی  توسط اضافه کردن دیجیتونین (Digitonin) پاره شد، برآوردی از سلول های زنده و مرده را به دست می دهد. غلظت سلول های اسپرم در این روش از ارتباط خطی میان فلورسانس و غلظت اسپرم قابل محاسبه می باشد (ضریب همبستگی این دو 0/99 =r برآورد گردیده است). شایان توجه است: که روش های ذکر شده به عنوان معیاری جهت مقایسه به کار روند و ارزیابی قدرت واقعی و بارورکنندگی منی، تنها با آزمایش تلقیح واقعی پرنده (In Vivo) امکان پذیر می باشد.
 

حجم و تعداد مناسب اسپرم در هر تلقیح
عوامل زیادی بر تعداد لازم سلول در هر تلقیح اثر می گذارند که مهم ترین آنها عبارتند از:سن خروس، سن مرغ، تغییر افراد تلقیح کننده، فاصله زمانی بین جمع آوری و تلقیح، روش جمع آوری منی و غیره. اگر چه بنا به تحقیقات انجام شده درشرایط معمول استفاده از 50 میلیون سلول باعث باروری خوبی می گردد ولی عموما به جهت بالا بردن حاشیه اطمینان از 100 میلیون سلول در هر تلقیح در مورد مرغ، بوقلمون، قرقاول و بلدرچین استفاده می شود. تجربیات صنعت پرورش بوقلمون نشان می دهد که بهتر است در دو مرحله زیر شامل هفته قبل از شروع تخم گذاری و نیز در طی نیمه دوم دوره تخم گذاری یعنی زمانی که باروری درحد کمی است از 200 میلیون سلول در هر تلقیح استفاده شود. به نظر می رسد که تلقیح مقدار زیادی اسپرم طی هفته قبل از شروع تخم گذاری در بوقلمون نقش عمده ای در محصول و حفظ درصد بالای باروری در سراسر دوره تولید داشته باشد. تعداد تلقیح هایی که می توان به وسیله هر بار انزال انجام داد با فرمول زیر قابل اندازه گیری است.
معمولا از هر پرنده نر می توان 5-4 بار در هفته منی گرفت و از آنجا که در اکثر گونه های پرندگان اهلی، با استفاده از منی حاصل از هر بار انزال، می توان 5 تا 40 پرنده ماده را تلقیح نمود. بنابراین می توان با استفاده از منی هر پرنده نر، تعداد 20 تا 200 مرغ را در هفته تلقیح کرد: حجم مناسب منی رقیق شده برای هر تلقیح 0/05 میلی لیتر توصیه گردیده است، زیرا حجم های بیشتر سبب بیرون ریختن از واژن پس از تلقیح گردیده و حجم برای تعیین حجم منی رقیق شده (7) از فرمول زیراستفاده می شود:


روش تلقیح پرندگان ماده
تلقیح عبارت است از انتقال منی به درون دستگاه تناسلی پرنده ماده. این عمل با برگردانیدن کلواک مرغ به منظور در معرض قرار گرفتن مدخل مهبل، وارد نمودن پی پت تلقیح و قرار دادن اسپرم در محلی نزدیک به توبول های ذخیره سازی اسپرم، انجام می پذیرد.
شیوه عملی کار در مورد مرغ بدین ترتیب است که ران مرغ را بین انگشت شست و سبابه به نحوی که بدن مرغ در زیر دست چپ که باز است قرار گیرد. کلواک و را به خارج برگردانده و سپس با دست چپ فشار کمی در جهت خلاف وارد کرده و هم زمان دم را با دست راست به جلو فشار می دهیم. پی پت تلقیح به وسیله نفر دوم به عمق حدود 3سانتی متری مدخل کلواک به داخل واژن وارد شده و فشار بر روی شکم برداشته می شود تا به مجرای تخم بر اجازه داده شود که همراه پی پت تلقیح به موقعیت طبیعی خود باز گردد. منی را به داخل مجرا ریخته و پی پت را به آرامی خارج می کنیم. عمق مناسب تلقیح برای نژاد های سنگین بوقلمون و غاز می تواند تا 6 سانتی متر هم برسد.
منی به وسیله دمیدن هوا از پی پت به داخل مجرا می ریزد. از آنجا که هنگام خارج کردن پی پت خالی، ممکن است منی به خارج مجرای تخم بر نشت کند، لذا بهتر است قبل از آن که به لوله تخم بر اجازه برگشتن به حالت طبیعی داده شود، منی را تخلیه نمود. این عمل از ضایعات منی تا حد زیادی می کاهد.
در مورد اردک و غاز برگرداندن لبه مجرای تخم بر به سادگی انجام لمی شود. در این حالت مجری باید لوله تخم بر را به وسیله انگشت در سمت چپ کلواک پیدا کرده و سپس در امتداد انگشت پی پت را به درون آن هدایت کند. شایان ذکر است که در طی سال های اخیر دستگاه های خودکار زیادی جهت تسهیل عمل تلقیح مصنوعی و کاستن از نیروی انسانی مورد نیاز ابداع شده اند که به نوبه خود باعث پیشرفت در استفاده از این فن آوری گردیده اند.

پدیده پارتنوژنز(Parthenogenesis) در بوقلمون
اخیرا در سویه ای از بوقلمون موسوم به بلتسویل سفید کوچک (Besltsville Small White) پارتنوژنز بکرزایی (تکامل یک تخم تلقیح نشده و یا به عبارتی تولید مثل بدون جفت گیری)کشف گردیده است. انتخاب در جهت بالا بردن نسبت بکرزایی در این سویه موثر بوده . جنین هایی پارتنوژن را می توان در 6 تا 12 درصد همه تخم های بارور نشده پیدا کرد. حدود 10 درصد از این جنین ها تا مرحله تفریق زنده می مانند. همه بوقلمون های پارتنوژن نر بوده و ظاهرا برای همه جفت ژن ها، هموزیگوت و برای کروموزوم ها دیپلوئید هستند.
اینکه چگونه بوقلمون های تولید شده از یک والد می توانند دیپلوئید باشند کاملا مشخص نشده است ولی تصور می شود که تخم تکامل یافته به وسیله یک جسم قطبی(Polar body) بارور شده و منجر به تولید جفت کروموزم هایی می شود که مشابه هستند.
همچنین این احتمال نیز وجود دارد که تفکیک کروموزم ها در جریان تقسیم ناموفق بوده و هر دو در سلول تخم باقی بمانند.
از آنجا که نرهای پارتنوژن برای همه جفت ژن هایشان هموزیگوت هستند، احتمالا به دلیل وجود ژن های مغلوب یا غلبه ناقص دارای قدرت حیاتی کمتری هستند. تقریبا از هر 5 بوقلمون نر از این تنها یکی به مرحله بلوغ می رسد و برخی از آنها قدرت تولید اسپرم زنده نیز داشته و می تواند در تولید مثل شرکت کنند.
دلیل نر بودن این نوع بوقلمون ها هنوز کاملا روشن نشده است زیرا بوقلمون های ماده دارای هر دو کروموزم جنسی Z و Wبوده و لذا از نظر تئوری باید بتوانند برخی دارای ژنتیک WW شوند که البته چنین ماده هایی ممکن است به وجود آمده باشند و به دلیل فقدان مواد ژنتیکی کافی قدرت بقا نیافته و در مرحله اول جنینی از بین رفته باشند.
یک فردWW در مقایسه به ZZ هم برای ادامه بقا مشکل دارد، پس فرد WW شانس کمتری برای بقا تا مرحله خروج از تخم خواهد داشت.
بوقلمون های پارتنوژنی که قدرت تولید مثل دارند از آنجا که هموزیگوت هستند لذا نسبتا عاری از ژن های کشنده بوده و بنابراین استفاده از این نرها در تولید مثل منجر به کاهش قراوانی ژن های کشنده و آسیب رسان گله در طول زمان می گردد.
آمیزش چنین بوقلمونی با مادر خودش باعث تولید نتایجی خواهد هم خونی شدیدی معادل خوش گشنی در گیاهان(ضریب خویشاوندی برای 50 درصد) نشان می دهند.
پدیده بکرزایی احتمالا در سایر پرندگان به وقوع نمی پیوندد و یا حداقل هنوز به اثابت نرسیده است و بنابراین سیستم ایجاد لاین های هم خون به روشی که در مورد این بوقلمون ها اجرا می شود قابل تصمیم به سایر پرندگان نخواهد بود.
 
نظرات شما
  •  

    سعید گفت : ۹۴/۰۱/۳۰

    باعرض سلام خدمت مهندس اینجانب سعید تقی پور دانشجو ارشد رشته فیزیولوژی دام هستم موضوع پایان نامه من درباره اثر نانو ذرات نقره بروی خصوصیات کمی وکیفی اسپرم بلدرچین شما میتوانید به من کمک کنید ممنون

    پاسخ...
  •  

    اسماعیل گفت : ۹۹/۰۳/۱۷

    عرض ادب احترام من یه پروش دهنده پرندهای زینتی هستم نظر به اینکه اماده سازی پرنده نر نیازمند دو سال وقت و کلی هزینه و دردسر است خیلی مشتاق و پیگیرروش القاع مصنوعی هستم اما چون پرنگدان بسیار کوچک ظریف هستن این خود یگ چالش عظیم برای من خواهد بود تجربهای طبیعی که سالها از این پرندگان در ضهن دارم و با راهنمایهای شما عزیز امیدوارم که بتوانم به این هدف برسم تنها چالش بزرگ درست کردن پی پیت برای ورژن یک الی دو میلی متری است ممنون از راهنماییهای خوبتون

    پاسخ...
  •  

    حسین گفت : ۰۱/۱۰/۱۱

    سلام خسته نباشید یک عدد طاووس ماده دارم میخواهم از یک نژاد خوب تلقیح مصنوعی کنم کجا میتونم ببرم

    پاسخ...
نظر خود را ثبت نمایید
  • موارد زیر جهت نمایش تایید نخواهد شد:
  • ۱- در متن شماره همراه و آدرس الکترونیکی درج شود
  • ۲ - در متن از جملات و الفاظ غیر عرف استفاده شود
  • ۳ - متن انگلیسی یا پینگلیش تایپ شود
Copyright © 2006 - 2024 ITPNews.com