طی سال های گذشته، گوشت بوقلمون در بازارهای جهانی به جایگاه مهمی دست یافته است. از آن جایی که لیزین در میان آمینواسیدهای ضروری برای تامین پروتئین لاشه است، لیزین مورد نیاز می تواند برای بهبود عملکرد و بازده لاشه بوقلمون در تولید گوشت موثر باشد.
هدف مطالعه اخیر ارزیابی این امر است که آیا میزان لیزین قابل هضمی که کتاب های راهنمای پرورش دهندگان پیشنهاد می کنند برای دستیابی به بهترین عملکرد در پرورش و در شرایط خوراک این مطالعه، مناسب می باشد یا خیر.
مطالعه بر روی 800 بوقلمون مادّه
در هر مرحله، 800 بوقلمون مادّه بریتانیایی (British United Turkey) نژاد ترکیبی مورد آزمایش قرار گرفت. بوقلمون ها در طرح کاملا تصادفی در آزمایش 1 (مرحله ابتدایی: 0 تا 25 روزه) و طرح بلوک های کاملا تصادفی در آزمایش 2 (مرحله رشد: 25 تا 48 روزه) و آزمایش 3 (مرحله پایانی: 49 تا 68 روزه) قرار گرفتند.
درمان شامل میزان سطح بندی شده لیزین قابل هضم با هشت بار تکرار برای هر 20 بوقلمون می شد. میزان لیزین قابل هضم تست شده در مرحله ابتدایی 13.6، 14.5، 15.8، 16.9 و 18.2 گرم بر کیلوگرم، در مرحله رشد 12.2،13.2، 14.4، 15.4 و 16.2 گرم بر کیلوگرم و در مرحله پایانی 9.7، 10.4، 11.4، 12.1 و 13.7 گرم بر کیلوگرم بوده است.
ارزیابی اطلاعات خوراک
میزان متوسط وزن بدست آمده در هر روز، میزان متوسط خوراک ورودی در هر روز، راندمان خوراک و بازده لاشه ارزیابی شد. اطلاعات مربوط به وزن روزانه، راندمان خوراک و بازده لاشه با میزان لیزین قابل هضم (P < 0.05) بهبود یافت و اطلاعات بر اساس تابع درجه دوم و خط منحنی تنظیم شد.
میزان لیزین قابل هضم از طریق اولین نقطه تقاطع در تابع درجه دوم همراه با تراز تابع خط منحنی ارزیابی شد. در پایان آزمایش 3، بازده لاشه در 68 روزگی ارزیابی شد. میزان لیزین قابل هضم برای داشتن متوسط وزن روزانه بهتر و راندمان خوراک بالاتر به ترتیب 16.69 g/kg و 16.55 g/kg در مرحله ابتدایی، 14.25 g/kg و 14.15 g/kg در مرحله رشد و 12.23 g/kg و 12.07 g/kg در مرحله پایانی گزارش شد. میزان لیزین قابل هضم برای بازده لاشه 12.32 g/kg بوده است.
نیاز به مطالعات بیشتر
این مطالعه که در مجله اینترنتی Science Direct منتشر شده نتیجه گیری کرده است که میزان لیزین قابل هضم بجز مرحله اولیه برابر با میزانی بوده است که کتاب های راهنمای غذایی برای این نژاد توصیه کرده اند. با توجه به تفاوت در میزان اولیه، میزان لیزین باید از طریق مطالعات بیشتر از طریق آزمایش های عملکرد تایید شود.
هدف مطالعه اخیر ارزیابی این امر است که آیا میزان لیزین قابل هضمی که کتاب های راهنمای پرورش دهندگان پیشنهاد می کنند برای دستیابی به بهترین عملکرد در پرورش و در شرایط خوراک این مطالعه، مناسب می باشد یا خیر.
مطالعه بر روی 800 بوقلمون مادّه
در هر مرحله، 800 بوقلمون مادّه بریتانیایی (British United Turkey) نژاد ترکیبی مورد آزمایش قرار گرفت. بوقلمون ها در طرح کاملا تصادفی در آزمایش 1 (مرحله ابتدایی: 0 تا 25 روزه) و طرح بلوک های کاملا تصادفی در آزمایش 2 (مرحله رشد: 25 تا 48 روزه) و آزمایش 3 (مرحله پایانی: 49 تا 68 روزه) قرار گرفتند.
درمان شامل میزان سطح بندی شده لیزین قابل هضم با هشت بار تکرار برای هر 20 بوقلمون می شد. میزان لیزین قابل هضم تست شده در مرحله ابتدایی 13.6، 14.5، 15.8، 16.9 و 18.2 گرم بر کیلوگرم، در مرحله رشد 12.2،13.2، 14.4، 15.4 و 16.2 گرم بر کیلوگرم و در مرحله پایانی 9.7، 10.4، 11.4، 12.1 و 13.7 گرم بر کیلوگرم بوده است.
ارزیابی اطلاعات خوراک
میزان متوسط وزن بدست آمده در هر روز، میزان متوسط خوراک ورودی در هر روز، راندمان خوراک و بازده لاشه ارزیابی شد. اطلاعات مربوط به وزن روزانه، راندمان خوراک و بازده لاشه با میزان لیزین قابل هضم (P < 0.05) بهبود یافت و اطلاعات بر اساس تابع درجه دوم و خط منحنی تنظیم شد.
میزان لیزین قابل هضم از طریق اولین نقطه تقاطع در تابع درجه دوم همراه با تراز تابع خط منحنی ارزیابی شد. در پایان آزمایش 3، بازده لاشه در 68 روزگی ارزیابی شد. میزان لیزین قابل هضم برای داشتن متوسط وزن روزانه بهتر و راندمان خوراک بالاتر به ترتیب 16.69 g/kg و 16.55 g/kg در مرحله ابتدایی، 14.25 g/kg و 14.15 g/kg در مرحله رشد و 12.23 g/kg و 12.07 g/kg در مرحله پایانی گزارش شد. میزان لیزین قابل هضم برای بازده لاشه 12.32 g/kg بوده است.
نیاز به مطالعات بیشتر
این مطالعه که در مجله اینترنتی Science Direct منتشر شده نتیجه گیری کرده است که میزان لیزین قابل هضم بجز مرحله اولیه برابر با میزانی بوده است که کتاب های راهنمای غذایی برای این نژاد توصیه کرده اند. با توجه به تفاوت در میزان اولیه، میزان لیزین باید از طریق مطالعات بیشتر از طریق آزمایش های عملکرد تایید شود.
