مطالعاتی که در موسسسه تحقیقات بیوشیمی پوتچف استروم در دانشگاه دولتی آفریقای
جنوبی انجام پذیرفت نشان داد که شترمرغ ها از این توانایی برخوردار هستند تا در
مواقع ضرورت به سرعت از منابع ذخیره انرژی در بدن خود در جهت ایجاد انرژی
بالاتر جهت متابولیسم بهتر بهره گیرند. در زمان هایی که این حیوانات به نوعی
دچار استرس های فیزیولوژیک می شوند مانند دوره تولید مثل و باروری یا زمان هایی
که حیوان دچار استرس های محیطی و یا فقر شرایط زیستی می باشد، مانند زمانی که
حیوان در برابر بیماری ها قرار دارد و می باید با آنها مقابله کند.
بخش اعظم این تامین انرژی از منابع ذخیره چربی در بدن شتر مرغ صورت می پذیرد و چربی های ذخیره شده به صورت فوق العاده وارد چرخه تولید انرژی در سطح میتوکندریال می شوند. از آنجا که کارنیتین و منیزیم در حصول انرژی از مواد چرب نقش عمده ای دارند به نظر رسید مصرف خوراکی این مواد در زمان هایی که حیوان به نوعی دچار استرس هایی است که نیاز به تامین انرژی بیشتر ضرورت می یابد می تواند موثر باشد. این آزمایش کار خود را بر پایه بررسی اثر مصرف توام کارنیتین و منیزیم به صورت خوراکی در دوره تولید مثل بنا نهاد و هدف از آن این بود که مشخص شود آیا تجویز خوراکی این مواد قدرت و کیفیت باروری را در شتر مرغ بالا می برد و یا خیر. نتایجی که از این مطالعات به دست آمد نشان داد که استفاده از این مواد به نحو قابل توجهی موثر و نتایج آن رضایت بخش است.
مواد و روش تحقیق:
۲۴ جفت از شترمرغ های مولد به طور تصادفی به دو گروه مجزا تقسیم شدند، این حیوانات در دو کمپ مجزا که دارای یک راهرو سرویس مشترک بودند نگهداری شدند. یک گروه به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شده و گروه دیگر به عنوان گروه مورد تحقیق آزمایش شدند. در گروهی که به عنوان نمونه تحقیق در نظر گرفته شده بودند ترکیب کارنیتین و منیزیم به صورت محلول در آب به آنها داده شد. تراف های ۴۰ لیتری آب بین هر دو جفت شترمرغ به اشتراک گذاشته شدند و با توجه به اینکه هر شترمرغ در روز بین ۴ تا ۵ لیتر آب مصرف می کنند این میزان از آب برای دو روز آنها کفایت می نمود.
میزان ۱ میلی لیتر از محلول به صورت روزانه در اختیار هر حیوان بود به این صورت که در روزهای دوشنبه و چهارشنبه ۲ میلی لیتر و در روز جمعه ۳ میلی لیتر از محلول در اختیار حیوان قرار می گرفت. آزمایش در روز ۲۷ / ۶ / ۱۹۹۶ آغاز شد و در تاریخ اول ژانویه ۱۹۹۷ پایان پذیرفت تخم ها روزانه جمع آوری می شدند وزن کشی شده و در دمای ۴ درجه سانتی گراد نگهداری می شدند سپس به انکوباتور منتقل می شدند. تخم هایی که قدرت جوجه در آوری نداشتند ۱۴ روز بعد از قرار گرفتن در انکوباتور جمع آوری می شدند پس از اینکه تخم های غیر بارور جمع شدند تخم های مورد آزمایش و تخم های شاهد با همدیگر و در شرایط یکسان در یک انکوباتور نگهداری گردیدند .
نتایج تحقیق:
از مجموع ۹۴۷ عدد تخمی که در یک پریود شش ماهه گذاشته شده بودند گروه تحقیق ۵۴۴ تخم گذاشته بودند که ۴۹۴ عدد از آنها بارور و ۵۰ عدد غیر بارور بودند گروه شاهد در مجموع ۴۰۳ عدد تخم گذاشته بودند که از این تعداد ۳۶۰ تخم بارور و ۴۳ عدد غیر بارور بودند. بنا بر این در گروه مورد آزمایش ۱۳۴ عدد تخم بارور بیشتر تولید شده بود که تفاوتی در حدود ۳۷ % می باشد. شترمرغ هایی که مورد درمان قرار گرفته بودند زودتر به تولید مثل افتادند و به همین خاطر میزان تخم گذاری آنها هم بالاتر از گروه شاهد بود. مجموعه وزن تخم های بارور نزدیک به ۶ ماه محاسبه شدند و پرندگان هر دو گروه از لحاظ وزن تخم گذاشته شده در سه رنج خوب و متوسط و ضعیف دسته بندی شدند. با وجود اینکه در هر دو گروه پرندگانی با وزن تخم پایین وجود داشتند، ولیکن گروه مورد آزمایش از شرایط به مراتب بهتری برخوردار بودند.
بحث و نتیجه گیری:
در این مطالعه ۲۴ جفت شتر مرغ مورد بررسی قرار گرفتند که ۱۲ مورد از آنها مورد درمان قرار گرفتند. از نظر الگو بندی کیفیتی تخم مرغ در هر دو گروه تخم هایی با کیفیت ضعیف متوسط و عالی وجود داشتند و لیکن در گروه مورد تحقیق میزان تخم های ضعیف به مراتب از گروه شاهد کمتر بودند و گروه مورد تحقیق از وضعیت بهتری برخوردار بود. با توجه به وضعیت تخم های جمع آوری شده نتیجه گیری شد که استفاده از کارنیتین و منیزیم می تواند به عنوان یک عامل تحریک ثانویه متابولیسم استروئیدها را در بدن به ویژه استروئیدهای جنسی را افزایش داده و در مجموع در حدود ۳۷ % بهبود باروری جنسی را داشته باشد.
تا این زمان آنچه که مشخص است اینست که تنها تفاوتی که بین شرایط دو گروه وجود داشته است اضافه نمودن منیزم و کارنیتین به گروه آزمایش بوده است و شریط دیگر دو گروه یکسان بوده اند.
با توجه به اطلاعاتی که از نقش کارنیتین در بدن انسان وجود دارد و فعالیت هایی که این ماده در تسریع حمل و نقل و انتقال چربی ها به چرخه تری کربوکسیلیک اسید انجام می دهد و با توجه به اینکه منیزم هم به عنوان یک کوفاکتور اصلی در چرخه کوانزیم ها عمل می نماید بهبود استحصال انرژی از چربی ها قابل پیشبینی بود. ولی اینکه مصرف این مواد بتواند به اندازه ۳۷ % در بهبود کارایی سیستم تولید مثلی موثر باشد نتیجه ای است که احتیاج به تحقیقات بیشتری را طلب می نماید ولیکن آنچه که مسلم است اینست که کارنیتین قادر است به میزان چشمگیری قدرت باروری تخم ها را در شتر مرغ بالا برد و کارایی دستگاه تناسلی آنها را هم بهبود بخشد.
دلایلی که باعث کمبود منیزیم و کارنیتین در بدن شتر مرغ می شوند احتیاج به کنکاش بیشتری را دارند ولیکن به نظر می رسد که عوامل خارجی مانند وضع آب و جیره غذایی و همچنین بستر و استرس هایی که از بیرون به شتر مرغ وارد می شوند در بروز این کمبودها موثر باشند.
هر چند که این آزمایش در سطح کوچکی انجام پذیرفته و تحقیقات گسترده تری را طلب می نماید ولیکن نتایج بدست آمده از تحقیق قابل توجه می باشد. این یافته ها می توانند سر منشا تحقیقات بیشتر در زمینه تاثیر این ماده در شتر مرغ باشند به نظر می رسد که شناسایی جایگاه کارنیتین و فعالیت های آن زمان بیشتری را طلب می کند.
بخش اعظم این تامین انرژی از منابع ذخیره چربی در بدن شتر مرغ صورت می پذیرد و چربی های ذخیره شده به صورت فوق العاده وارد چرخه تولید انرژی در سطح میتوکندریال می شوند. از آنجا که کارنیتین و منیزیم در حصول انرژی از مواد چرب نقش عمده ای دارند به نظر رسید مصرف خوراکی این مواد در زمان هایی که حیوان به نوعی دچار استرس هایی است که نیاز به تامین انرژی بیشتر ضرورت می یابد می تواند موثر باشد. این آزمایش کار خود را بر پایه بررسی اثر مصرف توام کارنیتین و منیزیم به صورت خوراکی در دوره تولید مثل بنا نهاد و هدف از آن این بود که مشخص شود آیا تجویز خوراکی این مواد قدرت و کیفیت باروری را در شتر مرغ بالا می برد و یا خیر. نتایجی که از این مطالعات به دست آمد نشان داد که استفاده از این مواد به نحو قابل توجهی موثر و نتایج آن رضایت بخش است.
مواد و روش تحقیق:
۲۴ جفت از شترمرغ های مولد به طور تصادفی به دو گروه مجزا تقسیم شدند، این حیوانات در دو کمپ مجزا که دارای یک راهرو سرویس مشترک بودند نگهداری شدند. یک گروه به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شده و گروه دیگر به عنوان گروه مورد تحقیق آزمایش شدند. در گروهی که به عنوان نمونه تحقیق در نظر گرفته شده بودند ترکیب کارنیتین و منیزیم به صورت محلول در آب به آنها داده شد. تراف های ۴۰ لیتری آب بین هر دو جفت شترمرغ به اشتراک گذاشته شدند و با توجه به اینکه هر شترمرغ در روز بین ۴ تا ۵ لیتر آب مصرف می کنند این میزان از آب برای دو روز آنها کفایت می نمود.
میزان ۱ میلی لیتر از محلول به صورت روزانه در اختیار هر حیوان بود به این صورت که در روزهای دوشنبه و چهارشنبه ۲ میلی لیتر و در روز جمعه ۳ میلی لیتر از محلول در اختیار حیوان قرار می گرفت. آزمایش در روز ۲۷ / ۶ / ۱۹۹۶ آغاز شد و در تاریخ اول ژانویه ۱۹۹۷ پایان پذیرفت تخم ها روزانه جمع آوری می شدند وزن کشی شده و در دمای ۴ درجه سانتی گراد نگهداری می شدند سپس به انکوباتور منتقل می شدند. تخم هایی که قدرت جوجه در آوری نداشتند ۱۴ روز بعد از قرار گرفتن در انکوباتور جمع آوری می شدند پس از اینکه تخم های غیر بارور جمع شدند تخم های مورد آزمایش و تخم های شاهد با همدیگر و در شرایط یکسان در یک انکوباتور نگهداری گردیدند .
نتایج تحقیق:
از مجموع ۹۴۷ عدد تخمی که در یک پریود شش ماهه گذاشته شده بودند گروه تحقیق ۵۴۴ تخم گذاشته بودند که ۴۹۴ عدد از آنها بارور و ۵۰ عدد غیر بارور بودند گروه شاهد در مجموع ۴۰۳ عدد تخم گذاشته بودند که از این تعداد ۳۶۰ تخم بارور و ۴۳ عدد غیر بارور بودند. بنا بر این در گروه مورد آزمایش ۱۳۴ عدد تخم بارور بیشتر تولید شده بود که تفاوتی در حدود ۳۷ % می باشد. شترمرغ هایی که مورد درمان قرار گرفته بودند زودتر به تولید مثل افتادند و به همین خاطر میزان تخم گذاری آنها هم بالاتر از گروه شاهد بود. مجموعه وزن تخم های بارور نزدیک به ۶ ماه محاسبه شدند و پرندگان هر دو گروه از لحاظ وزن تخم گذاشته شده در سه رنج خوب و متوسط و ضعیف دسته بندی شدند. با وجود اینکه در هر دو گروه پرندگانی با وزن تخم پایین وجود داشتند، ولیکن گروه مورد آزمایش از شرایط به مراتب بهتری برخوردار بودند.
بحث و نتیجه گیری:
در این مطالعه ۲۴ جفت شتر مرغ مورد بررسی قرار گرفتند که ۱۲ مورد از آنها مورد درمان قرار گرفتند. از نظر الگو بندی کیفیتی تخم مرغ در هر دو گروه تخم هایی با کیفیت ضعیف متوسط و عالی وجود داشتند و لیکن در گروه مورد تحقیق میزان تخم های ضعیف به مراتب از گروه شاهد کمتر بودند و گروه مورد تحقیق از وضعیت بهتری برخوردار بود. با توجه به وضعیت تخم های جمع آوری شده نتیجه گیری شد که استفاده از کارنیتین و منیزیم می تواند به عنوان یک عامل تحریک ثانویه متابولیسم استروئیدها را در بدن به ویژه استروئیدهای جنسی را افزایش داده و در مجموع در حدود ۳۷ % بهبود باروری جنسی را داشته باشد.
تا این زمان آنچه که مشخص است اینست که تنها تفاوتی که بین شرایط دو گروه وجود داشته است اضافه نمودن منیزم و کارنیتین به گروه آزمایش بوده است و شریط دیگر دو گروه یکسان بوده اند.
با توجه به اطلاعاتی که از نقش کارنیتین در بدن انسان وجود دارد و فعالیت هایی که این ماده در تسریع حمل و نقل و انتقال چربی ها به چرخه تری کربوکسیلیک اسید انجام می دهد و با توجه به اینکه منیزم هم به عنوان یک کوفاکتور اصلی در چرخه کوانزیم ها عمل می نماید بهبود استحصال انرژی از چربی ها قابل پیشبینی بود. ولی اینکه مصرف این مواد بتواند به اندازه ۳۷ % در بهبود کارایی سیستم تولید مثلی موثر باشد نتیجه ای است که احتیاج به تحقیقات بیشتری را طلب می نماید ولیکن آنچه که مسلم است اینست که کارنیتین قادر است به میزان چشمگیری قدرت باروری تخم ها را در شتر مرغ بالا برد و کارایی دستگاه تناسلی آنها را هم بهبود بخشد.
دلایلی که باعث کمبود منیزیم و کارنیتین در بدن شتر مرغ می شوند احتیاج به کنکاش بیشتری را دارند ولیکن به نظر می رسد که عوامل خارجی مانند وضع آب و جیره غذایی و همچنین بستر و استرس هایی که از بیرون به شتر مرغ وارد می شوند در بروز این کمبودها موثر باشند.
هر چند که این آزمایش در سطح کوچکی انجام پذیرفته و تحقیقات گسترده تری را طلب می نماید ولیکن نتایج بدست آمده از تحقیق قابل توجه می باشد. این یافته ها می توانند سر منشا تحقیقات بیشتر در زمینه تاثیر این ماده در شتر مرغ باشند به نظر می رسد که شناسایی جایگاه کارنیتین و فعالیت های آن زمان بیشتری را طلب می کند.
