اسپایکینگ و مبارزه با افت باروری

اسپایکینگ و مبارزه با افت باروری
مرغ ها در دسته های 35 هفته ای از لحاظ فیزیولوژیکی با افت باروری مواجه می شوند و تحقیقاتی برای حفظ سطح باروری آنان از دیرباز در حال انجام است. خروس در این سن علاقۀ کمتری به جفت گیری از خود نشان می دهد ، بنابر این برای بدست آوردن سطح باروری مشابه در دسته های مسن باید توجه بیشتری به خروس های دسته طیور اعمال شود. اجرای روش اسپایکینگ در این امر کمک کننده است.

خروس 45 هفته ای از Doetinchem, the Netherlands.  Wiebe van der Sluis


میزان باروری در سن 40 هفتگی جوجه های گوشتی به طور طبیعی کاهش پیدا می کند. در این سن میزان جفت گیری خروس افت پیدا می کند. در اغلب موارد برای حفظ باروری طیور نیاز به محرک احساس می شود. در این مرحله باید به وزن دسته طیور توجه شود که البته کاهش وزن گیری امری طبیعی است. تجمع بیش از حد چربی بر روی باروری آنان اثر منفی دارد. مقابله با کاهش طبیعی باروری امروزه تحت عنوان روش اسپایکینگ معرفی می شود.
دکتر Jeanna L Wilson دانشمند شاغل در وزارت علوم طیور دانشگاه جورجیا در ایالات متحده مقالات بسیاری در زمینه اسپایکینگ به رشته تحریر درآورده است. از توصیه های کلی او در زمینه سن دسته طیور ، از افزودن 7 تا 8 خروس در مقابل 100 مرغ و جفت گیری با خروس های جوان می توان یاد کرد. بهترین زمان برای اضافه کردن خروس جوان به دسته طیور، در 45 تا 50 هفتگی است که دو درصد خروس به تعداد خروس های موجود اضافه می شود.
در همین حال خروس های غیر مولد نیز باید حذف شوند. حذف خروس های دارای پر بزرگ و قطع فعالیت خروس های غیر مولد به تنهایی باعث افزایش باروری طیور می شود. خروس های مورد استفاده در این روش باید از 25 تا 28 هفته سن داشته و 20 تا 25 درصد بیشتر از میانگین وزن مرغ های گله وزن داشته باشند.

مرغداری های داربست بندی شده
دکتر Wilson توضیح داد که روش اسپایکینگ با وجود انعطاف پذیری هزینه بسیاری بر مرغدار تحمیل می کند. وی دلیل این افزایش هزینه را اضافه کردن خروس های جوان بیشتر به دسته مرغ های مادر عنوان کرد. هنگامی که مرغ ها وارد سن 20 تا 21 هفتگی شدند آنها را برای تخمگذاری وارد سالن مرغداری می کنند.
در این سالن خروس های جوان بیشتری وجود دارد که این خروس ها تا رسیدن به سن 26 تا 28 هفتگی در این سالن نگهداری می شوند.
پس از آن که خروس ها بالغ شده و بیش از 20 تا 25 درصد از میانگین وزن مرغ های 40 هفته ای رسیدند، به دسته مرغ ها برای اجرای روش اسپایکینگ اضافه می شوند. پرورش مرغ در قفس های داربست بندی شده مزایای آشکاری دارد. به طور کلی با توجه به نیازهای این گروه خاص از مرغ ها که در قفس نگهداری می شوند میزان موفقیت جفت گیری خروس جدید الورود را افزایش می دهد.
بزرگترین نقطه ضعف این روش تحمیل هزینه های اضافی برای اداره قفس های جداگانه است. این سیستم پرورش مرغ باید قفس های جداگانه و سیستم های خاص تغذیه برای هر گروه سنی از خروس ها باید داشته باشد. هر کدام از خروس ها به 3 / 0 تا 4 / 0 متر مربع فضا و در حدود 12 تا 14 ساعت روشنایی احتیاج دارند.
دکتر Wilson به مشارکت کنندگان در این طرح پیشنهاد می دهد که خروس ها را در قفس های مشابه با وسایل تغذیه و نوشیدنی مشابۀ قفس های پرورش مرغ ها تجهیز کنند تا زمانی که به قفس مرغ ها انتقال می دهند قابلیت تطبیق پذیری آن ها افزایش پیدا کند. وی به ارائه فضای تغذیه کافی برای راحتی هر خروس تاکید ویژه ای دارد.
خنک سازی قفس برای جلوگیری از تنش گرمایی قبل از انتقال خروس ها به لانۀ مرغ ها به شدت احساس می شود . هدف اولیه از اجرای این دورۀ موقتی برای افزایش وزن و بلوغ جنسی خروس های جوان برای ایجاد رقابت با خروس های مسن تر در قفس مرغ ها است. هدف دوم محدود کردن میزان مرگ و میر و آسیب های وارده بر خروس ها در اینگونه فارم های پرورش مرغ است.

اضافه کردن خروس های جدید در مرغداری
این قفس های داربست بندی شده در فارم های پرورش مرغ تنها گزینۀ موجود نیست، ولی پژوهش های دکتر Wilson نشان می دهد که زمان اضافه کردن خروس های جدید به این قفس ها وقتی است که آن ها در سن 25 تا 27 هفتگی خود به سر می برند. به این ترتیب آنها راحت تر با دسته طیور می آمیزند. از مزایای اضافه کردن خروس های جوان جدید به این مرغداری کاهش هزینۀ تسهیلاتی است که دیگر در قفس های داربست بندی شده به آنها احتیاج نیست.
البته به گفتۀ وی این روش می تواند معایب خاص خودش را داشته باشد. به عنوان مثال اگر این روش برای مرغ های تخمگذار استفاده شود، نسبت خروس به مرغ های موجود ممکن است نابرابر باشد یعنی هر 10 تا 12 خروس به ازاء هر 100 مرغ.
خروس ها بایستی بطور هفتگی برای اطمینان حاصل کردن از اینکه چاق نشده اند، وزن گیری شوند.
خروس های دارای وزن بالا می توانند به اندازه ی خروس های با محدودیت غذایی از کیفیت اسپرم و میل جنسی خوبی برخوردار باشند ، اما حجم بدنی بالا به آنها اجازه ی جفتگیری موثر نمی دهد. همچنین وزن بالای بدن می تواند باعث مشکلات ناحیه ی پا و زانوشود که متعاقباً می تواند در مهارت جفتگیری مشکل ایجاد نماید.
این افزایش نسبت ممکن است در پروسۀ بلوغ خروس ها وقفه ایجاد کند و یا حتی باعث افزایش مرگ و میر در میان مرغ و خروس ها شود. البته در عملکرد مرغ ها نیز ممکن است اختلال ایجاد کند زمانی که خروس ها در سن 26 تا 29 هفتگی از دسته طیور جدا می شوند در مراحل اولیه ممکن است میزان باروری کمی افزایش داشته باشد.
وجود خروس های اضافی در این سالن ها بر روی مرگ و میر مرغ ها ممکن است تاثیرگذار باشد ولی از سوی دیگر کاهش هزینه خوراک و تجهیزات برای دستۀ طیور را نمی توان نادیده گرفت.
این قفس ها از سازه های دائمی ساخته شده اند و به خروس ها اجازه داده می شود تا گاهی از این قفس ها خارج شده و در محیط پرسه بزنند.
معمولا هنگامی که خروس ها وارد قفس مرغ ها می شوند، بر روی سیستم تغذیۀ آنها نظارت کمتری وجود دارد. ناگفته نماند فضاهایی در انتهای قفس مرغ ها وجود دارد که اکثر مواقع به آن بی توجهی می شود.
گزارش های رسیده از مرگ و میر خروس ها در این قفس های کوچک، بالا بوده و مدیریت بر روی عملکرد خروس ها ضعیف تر از حد انتظار است.

Interspikingاینتر اسپایکینگ
به عنوان یک راه حل برای رفع مشکلات مربوط به اسپایکینگ که عمدتاً خطرات زیست محیطی را در بر می گیرد و مشاهدۀ اینکه اسپایکینگ با خروس های جوان و از منابع دیگر امکانپذیر نمی باشد "اینترسپایکینگ"به عنوان راه حلی جدید ارائه می شود  که بدین معنیست که خروس از فارم دیگری به فارم مورد نظر وارد شود.
"اینترسپایکینگ" باعث افزایش معنی دار فعالیت جفتگیری می گردد. در 3 هفته اول پس از انتقال خروس ها این تحریک فعالیت جنسی بیشتر از آنچه در اول حدس زده می شد تداوم یافت و همچنین باعث افزایش معنی داری در جفتگیری دسته طیور می شود.
بنابراین دیده شده است که تعدادی از مرغداران چندین بار عمل "اینتراسپایکینگ" را در طول زندگی دستۀ طیور خود انجام می دهند.
خروس های موجود در فارم نیز در هنگامی که نسبت خروس ها به مرغ ها کم است می توانند مورد استفاده قرار بگیرند. به این ترتیب که خروس هایی که قرار بود به فروش بروند از یک دسته طیور حذف شده و به دستۀ دیگر طیور منتقل می شود که گاهی در میان این خروس های انتقالی خروس های مسن تر ولی با بدنی مناسب دیده می شوند.
مزیت استفاده از این خروس های فروشی کاهش در هزینۀ جوجه، هزینه های پرورش طیور و تسهیلات مرتبط با این امر است. ولی باید توجه کرد فقط هنگامی از این خروس ها استفاده می شود که هیچ خروس دیگری در دسترس نباشد.
ولی از معایب این روش می توان به کاهش قدرت باروری به دلیل سن و شرایط متغیر خروس ها اشاره کرد. بزرگترین مشکل این برنامه خطرات ابتلا به امنیت زیستی است. انجام آزمایشات خون برای انتقال خروس به دستۀ طیور لازم و ضروری است اجرای واکسیناسیون معمول نیز نباید فراموش شود.

عناصر کلیدی در اسپایکینگ
توجه به سن خروس های موجود و خروس های جوان اضافه شده ، حذف خروس های بدون فعالیت ، عدم استفاده از خروس های بزرگ جثه از جمله عواملی است که باید به آن توجه داشت.

- تاثیر وارده بر خروس های پیر
با اضافه کردن 2 یا 3 خروس بازاء هر 100 مرغ، در مقایسه با برنامه اسپایکینگ معمولی با خروس های جوان، خروس های شرکت کرده در "اینترا اسپایکینگ" بلافاصله شروع به جفتگیری نمودند.
در این آزمایش خروس های اسپایک شده بیشتر از میزان مورد انتظار فعالیت جفتگیری از خود نشان دادند. باید به این امر توجه کرد که اگر تمامی خروس های موجود از لحاظ فیزیکی ایده آل باشند این افزایش باروری چشمگیر خواهد بود وگرنه اگر خروس ها اضافه وزن داشته و یا در ساق پا مشکل داشته باشند، به همان میزان در باروری تاثیر خواهد گذاشت. وی افزود اگر خروس های قدیمی در شرایط خوبی باشند این روش در یک بازه زمانی 4 تا 6 هفته ای افزایش جفتگیری بهمراه دارد و پس از آن به مرور زمان از قابلیت آن کاسته می شود.

- تطبیق خروس های اسپایک شده
در اجرای این روش نه تنها به بلوغ جنسی خروس باید توجه کرد بلکه قابلیت رقابت با خروس های پیر برای آب و خوراک هم باید مدنظر قرار بگیرد تا بتوانند با دیگر خروس های در جفتگیری به رقابت برخواسته و بخوبی جفتگیری کنند.
تمامی آزمایشات نشان دادند که پس از "اسپایکینگ"، رفتار های تهاجمی در گله افزایش یافته ( ممانعت خروس ها از همدیگر برای جفتگیری ) و این امر سبب ساز مرگ و میر میان خروس ها می شود.

- تاثیر خروس های جوان بر دسته طیور
4 تا 6 هفته طول می کشد تا خروس های جوان و بی تجربه در امر جفتگیری به خروس های تاثیرگذار تبدیل شوند. موقعی که خروس های مسن فعال تر شدند باید اقدام به کاهش خروس های جوان کرد. در یک پروسۀ 5 تا 10 هفته ای افزایش میزان باروری را شاهد خواهیم بود. به این امر باید توجه کرد که خروس های جوان مسئول افزایش و حفظ باروری خروس های قدیمی هستند. خروس های مورد استفاده در این روش خروس های جایگزین نیستند بلکه صرفا به عنوان خروس های مکمل مورد استفاده قرار می گیرند.

- مرگ و میر
بعد از اجرای روش اسپایکینگ مرگ و میر دو برابر شد یعنی از 1 درصد به 2 تا 3 درصد رسید، ولی این افزایش بعد از 8 تا 10 هفته فروکش پیدا کرد. مرگ و میر مرغ ها نیز با افزایش مواجه شد ولی این افزایش فقط 1 تا 2 هفته آن هم به میزان 3 / 0 تا 1 درصد بود.

تضمینی برای موفقیت نیست !
در پایان سخنانش دکتر Wilson به این نکته اشاره کرد که افزایش باروری به شرایط خروس های جوان و پیر و میزان دسترسی آنان به آب و غذا نیز بستگی دارد. در حقیقت اضافه شدن خروس جوان افزایش فعالیت جفت گیری و افزایش باروری در کوتاه مدت را بهمراه خواهد داشت.
به طور کلی، اسپایکینگ در دوره های 5 تا 10 هفته ای در حدود 1 تا 3 درصد افزایش باروری ایجاد می کند و در دسته هایی با بیش از 60 هفته سن، باروری به میزان قابل توجهی افزایش خواهد داشت. ولی در برخی دسته ها که خروس توانایی تطبیق با لانه مرغ را نداشته باشد، این افزایش قابل توجه نیست و یا اصلا افزایش پیدا نمی کند. حتی اگر خروس های مسن از لحاظ جسمی در شرایط فیزیکی قابل قبولی نباشند از این روش برای تکمیل فرایند جفتگیری استفاده می شود.

منبع : Wiebe van der Sluis / سایت Wattagnet
 
 
نظر خود را ثبت نمایید
  • موارد زیر جهت نمایش تایید نخواهد شد:
  • ۱- در متن شماره همراه و آدرس الکترونیکی درج شود
  • ۲ - در متن از جملات و الفاظ غیر عرف استفاده شود
  • ۳ - متن انگلیسی یا پینگلیش تایپ شود
Copyright © 2006 - 2024 ITPNews.com