گله های طیور پرورش یافته در فضای باز معمولا سلامت هستند، درست مانند کسانی که از آن ها نگهداری می کنند؛ اما گاهی همین گله ها به بیماری دچار می شوند. می توانید زمانی که یکی از جوجه ها حالت مریضی از خود نشان داد، با حفاظت از آن ها خطر را کاهش دهد و یا آن را از بین ببرند. مطلب زیر توسط کریستین هانریشز (Christine Heinrichs) نوشته شده است.
بیماری جوجه ها یک مسئله ای قدیمی است. از آنجا که همیشه پیشگیری بهتر از درمان است، در این مقاله به مواردی می پردازیم که می تواند در معرض بیماری قرار گرفتن طیور را کاهش دهد. اگر یکی از جوجه ها مریض شود، انجام کارهای لازم می تواند جلوی انتقال آن به دیگر جوجه های گله را بگیرد.
جوجه ها مانند انسان بیماری های قابل انتقال را از راه های مختلف می گیرند: مستقیما از طریق دیگر جوجه ها بیمار می شوند یا غیرمستقیم از طریق وسایلی بیمار می شوند که جوجه های بیمار آن ها را آلوده کرده اند. جوجه هایی که در فضای آزاد پرورش داده می شوند عموماٌ بیماری ضعیفی می گیرند و مانند انسان ها، با رها شدن از آن بیماری در برابر آن ایمن می شوند.
بهترین راه حل ممکن اسن است که ارتباط میان منبع عفونی محتمل و پرنده هایتان را قطع کنید.
اولین مرحله از قطع این ارتباط،محدود کردن تماس های این وسایل با طیور است. زمانی که در حال ساخت قفس هستید کارهای مربوط به جلوگیری از بیماری را انجام دهید. قسمتی را برای قرنطینه به طیور اختصاص دهید. جوجه های شما به مدرسه یا بازار نمی روند که بیماری بگیرند ولی شما می تواند با آوردن جوجه های جدید به خانه یتان آن ها را مریض کنید.
مطمئن شوید که هر پرنده ای را که به گله یتان اضافه می کنید از یک گله سالم و سلامت است. جوجه های تازه وارد را در یک قسمت جداگانه و یک هفته تا ده روز دور از بقیه جوجه های گله قرار دهید. در این فرصت می توانید بررسی کنید که آیا آن ها حامل بیماری خاصی هستند یا خیر و از غیر عفونی بودن آن ها مطمئن شوید.
برای اطمینان از این که انگل ندارند زمان بگذارید. شپش ها و میت ها به سرعت در میان گله پخش می شوند و به سختی می توان آن ها را ریشه کن کرد.اگر یکی از جوجه های گله انگل بگیرد باید کل گله را ضدعفونی کنید.
هر جوجه ای که علائم مریضی از خود نشان می دهد را قرنطینه کنید. علائم مریضی می توانند مبهم و نامحسوس باشند. ممکن است جوجه ها ضعیف بودن خودشان را بروز ندهند. به دنبال وضعیت غیرعادی بدن، عدم فعالیت، موجدار شدن پرها، پژمرده شدن پر و بال ها، رنگ پریده شدن تاج، اسهال، تنفس سخت یا هرگونه تغییر رفتاری باشید. حواستان به مرغ هایی باشد که قبلا همیشه فعال بودند و حالا موقع بیرون آمدن از لانه کند حرکت می کنند.
بردن پرنده ها به نمایشگاه های مختلف جالب است اما در معرض بیماری قرار می گیرند. بعد از بازگردندن آن ها از نمایشگاه به خانه، آن ها را به مدت یک هفته یا بیشتر قرنطینه کنید. با دیگر شرکت کنندگان در نمایشگاه صحبت کنید. در مورد بیماری هایی که طیور آن ها گرفته اند اطلاعات به دست آورید. اگر طیور شما بعد از نمایشگاه همان علائم بیماری را بروز داد به مسئول نمایشگاه اطلاع دهید.
دوستانتان که جوجه نگه می دارند ممکن است با لباس و کفش هایشان میکروب حمل کنند. اگر بازدیدکنندگانی تصمیم دارند از مرغداری شما دیدن کنند از آن ها بخواهید تا نیم پوتین هایی همراه داشته باشند که کفش آن ها را پوشش دهند. این نیم پوتین ها ارزان و قابل تهیه هستند.
از لباس هایی استفاده کنید که قابلیت شست و شو دارند یا کتی بپوشید که برای استفاده در مرغداری طراحی شده است. لباس هایتان را همیشه بشویید. از چکمه هایی استفاده کنید که فقط برای استفاده در مزارع ساخته شده اند.
یک گله سالم خیلی کم در معرض بیماری قرار می گیرد و در صورتی که عفونت بگیرند بهتر می توانند بر آن غلبه کنند. استرس زیست محیطی می تواند گله را مستعد بیماری کند. برای جوجه ها فضای زیاد، غذای مقوی، آب تازه زیاد، تهویه عالی و لانه امن فراهم کنید. از آن ها در برابر هوای بد محافظت کنید و آن ها را دور از باران و گل و لای نگه دارید. در هوای خیلی سرد، آن ها را گرم نگه دارید. در هوای داغ، برای آن ها سایه و آب خنک فراهم کنید.
محل غذاخوری آن ها را تمیز نگه دارید. جوجه ها دوست دارند روی زمین غذا بخورند اما ریختن زیاد دانه ها روی زمین موجب جمع شدن موش ها می شود. جوندگان ناقل بیماری هستند و می توانند به انسان عفونت منتقل کنند؛ اغلب این بیماری ها از طریق خوردن گوشت منتقل می شوند. موش ها کثیف هستند و از غذایی می خورند که جوجه ها باید بخورند. یک غذاخوری ضد موش می تواند این مشکل را حل کند. بعضی جوجه ها موش ها را می گیرند و می خورند.
بیماری های کمی هستند که از طریق جوجه به انسان انتقال می یابند. با وجود این که خبرها مدام از آنفولانزای مرغی بسیار بیماری زا (HPAI) صحبت می کنند، موارد بسیار کمی موجب عفونی شدن انسان ها شده اند.
اکثر مرگ و میر مرغ ها بر اثر HPAI ناشی از کاهش جمعیت عمدی برای جلوگیری از احتمال عفونت بوده است. نگذارید ترس از HPAI شما را از پرورش مرغ ها در مناطق آزاد دور کند.
سالمونلا میکروبی است که جوجه ها را بیمار نمی کند اما می تواند مردم را عفونی کند. مراقب باشید مبتلا به این بیماری نشوید. دست ها را بشویید و از بوسیدن جوجه هایتان خودداری کنید.
داشتن یک دفترچه یادداشت برای ثبت بیماری ها موثر است. حتی می توانید روی تقویم نیز تاریخ معاینه مرغ ها و این که کدام مرغ ها معاینه شده اند و یا زمان تغییرات آب و هوایی را علامت بزنید. هر گونه اتفاق غیرعادی در گله را یادداشت کنید. فکر می کنید که یادتان می ماند اما زندگی پیچیده است و مطمئنا فراموش خواهید کرد. حتما یادداشت کنید.
اگر یک یا چند قطعه از مرغ هایتان مریض شد می توانید یا دست روی دست بگذارید یا آن را درمان کنید. بسیاری از بیماری هایی که بر جوجه های پرورش آزاد تاثیر می گذارند به خودی خود بهبود می یابند. جوجه مریض را از دیگر جوجه ها جدا کنید و از آن مراقبت ویژه کنید. غدای خوب، آب تازه و استراحت کافی به آن بدهید.
جوجه های مریض اشتهای زیادی ندارند. غذایی را که دوست دارند به آن ها بدهید. اگر پلو یا آرد جو دوست دارد به او بدهید.
اگر واقعا عذاب می کشد، اوتانازی بهترین راه حل است.
داروهای بدون نسخه در بازار موجود است که تهیه آن ها مستلزم دقت زیادی است. درمان کردن جوجه با داروی آنتی بیوتیک منطقی است ولی پرهای مجعد و اسهال دلایل متعددی دارد. حتما با یک متخصص مشورت کنید.
کتاب هایی در بازار موجود است که برای دامپزشکان مفید است. مانند Backyard Poultry Medicine and Surgery: A Guide for Veterinary Practitioners (پزشکی و جراحی طیور پرورش یافته در فضای باز: راهنمایی برای پزشکان دام و طیور). دامپزشکان، بیشتر در درمان دام ها متخصص هستند. چنین کتاب هایی می توانند برای آن ها در کمک به درمان طیور مفید باشد.
اگر طیور را با دارو درمان می کنید، فراموش نکنید که این داروها در تخم تا مدتی وجود دارند. تا زمانی که از رفع کامل اثر داروها مطمئن نشده اید، تخم آن ها را مصرف نکنید. برگه راهنمای دارو اطلاعاتی در مورد مدت زمان رفع اثر دارو می دهد. دارو می تواند تا بیش از ده روز در تخم وجود داشته باشد.
جوجه های پرورش یافته در فضای باز معمولا مریض نمی شوند اما بالاخره ممکن است که بیماری اتفاق بیفتد. اگر بیماری اتفاق افتاد، آرامشتان را حفظ کنید و مطمئن باشید که گله شما مقاوم است و سلامت خود را باز خواهد یافت.
بیماری جوجه ها یک مسئله ای قدیمی است. از آنجا که همیشه پیشگیری بهتر از درمان است، در این مقاله به مواردی می پردازیم که می تواند در معرض بیماری قرار گرفتن طیور را کاهش دهد. اگر یکی از جوجه ها مریض شود، انجام کارهای لازم می تواند جلوی انتقال آن به دیگر جوجه های گله را بگیرد.
جوجه ها مانند انسان بیماری های قابل انتقال را از راه های مختلف می گیرند: مستقیما از طریق دیگر جوجه ها بیمار می شوند یا غیرمستقیم از طریق وسایلی بیمار می شوند که جوجه های بیمار آن ها را آلوده کرده اند. جوجه هایی که در فضای آزاد پرورش داده می شوند عموماٌ بیماری ضعیفی می گیرند و مانند انسان ها، با رها شدن از آن بیماری در برابر آن ایمن می شوند.
بهترین راه حل ممکن اسن است که ارتباط میان منبع عفونی محتمل و پرنده هایتان را قطع کنید.
اولین مرحله از قطع این ارتباط،محدود کردن تماس های این وسایل با طیور است. زمانی که در حال ساخت قفس هستید کارهای مربوط به جلوگیری از بیماری را انجام دهید. قسمتی را برای قرنطینه به طیور اختصاص دهید. جوجه های شما به مدرسه یا بازار نمی روند که بیماری بگیرند ولی شما می تواند با آوردن جوجه های جدید به خانه یتان آن ها را مریض کنید.
مطمئن شوید که هر پرنده ای را که به گله یتان اضافه می کنید از یک گله سالم و سلامت است. جوجه های تازه وارد را در یک قسمت جداگانه و یک هفته تا ده روز دور از بقیه جوجه های گله قرار دهید. در این فرصت می توانید بررسی کنید که آیا آن ها حامل بیماری خاصی هستند یا خیر و از غیر عفونی بودن آن ها مطمئن شوید.
برای اطمینان از این که انگل ندارند زمان بگذارید. شپش ها و میت ها به سرعت در میان گله پخش می شوند و به سختی می توان آن ها را ریشه کن کرد.اگر یکی از جوجه های گله انگل بگیرد باید کل گله را ضدعفونی کنید.
هر جوجه ای که علائم مریضی از خود نشان می دهد را قرنطینه کنید. علائم مریضی می توانند مبهم و نامحسوس باشند. ممکن است جوجه ها ضعیف بودن خودشان را بروز ندهند. به دنبال وضعیت غیرعادی بدن، عدم فعالیت، موجدار شدن پرها، پژمرده شدن پر و بال ها، رنگ پریده شدن تاج، اسهال، تنفس سخت یا هرگونه تغییر رفتاری باشید. حواستان به مرغ هایی باشد که قبلا همیشه فعال بودند و حالا موقع بیرون آمدن از لانه کند حرکت می کنند.
بردن پرنده ها به نمایشگاه های مختلف جالب است اما در معرض بیماری قرار می گیرند. بعد از بازگردندن آن ها از نمایشگاه به خانه، آن ها را به مدت یک هفته یا بیشتر قرنطینه کنید. با دیگر شرکت کنندگان در نمایشگاه صحبت کنید. در مورد بیماری هایی که طیور آن ها گرفته اند اطلاعات به دست آورید. اگر طیور شما بعد از نمایشگاه همان علائم بیماری را بروز داد به مسئول نمایشگاه اطلاع دهید.
دوستانتان که جوجه نگه می دارند ممکن است با لباس و کفش هایشان میکروب حمل کنند. اگر بازدیدکنندگانی تصمیم دارند از مرغداری شما دیدن کنند از آن ها بخواهید تا نیم پوتین هایی همراه داشته باشند که کفش آن ها را پوشش دهند. این نیم پوتین ها ارزان و قابل تهیه هستند.
از لباس هایی استفاده کنید که قابلیت شست و شو دارند یا کتی بپوشید که برای استفاده در مرغداری طراحی شده است. لباس هایتان را همیشه بشویید. از چکمه هایی استفاده کنید که فقط برای استفاده در مزارع ساخته شده اند.
یک گله سالم خیلی کم در معرض بیماری قرار می گیرد و در صورتی که عفونت بگیرند بهتر می توانند بر آن غلبه کنند. استرس زیست محیطی می تواند گله را مستعد بیماری کند. برای جوجه ها فضای زیاد، غذای مقوی، آب تازه زیاد، تهویه عالی و لانه امن فراهم کنید. از آن ها در برابر هوای بد محافظت کنید و آن ها را دور از باران و گل و لای نگه دارید. در هوای خیلی سرد، آن ها را گرم نگه دارید. در هوای داغ، برای آن ها سایه و آب خنک فراهم کنید.
محل غذاخوری آن ها را تمیز نگه دارید. جوجه ها دوست دارند روی زمین غذا بخورند اما ریختن زیاد دانه ها روی زمین موجب جمع شدن موش ها می شود. جوندگان ناقل بیماری هستند و می توانند به انسان عفونت منتقل کنند؛ اغلب این بیماری ها از طریق خوردن گوشت منتقل می شوند. موش ها کثیف هستند و از غذایی می خورند که جوجه ها باید بخورند. یک غذاخوری ضد موش می تواند این مشکل را حل کند. بعضی جوجه ها موش ها را می گیرند و می خورند.
بیماری های کمی هستند که از طریق جوجه به انسان انتقال می یابند. با وجود این که خبرها مدام از آنفولانزای مرغی بسیار بیماری زا (HPAI) صحبت می کنند، موارد بسیار کمی موجب عفونی شدن انسان ها شده اند.
اکثر مرگ و میر مرغ ها بر اثر HPAI ناشی از کاهش جمعیت عمدی برای جلوگیری از احتمال عفونت بوده است. نگذارید ترس از HPAI شما را از پرورش مرغ ها در مناطق آزاد دور کند.
سالمونلا میکروبی است که جوجه ها را بیمار نمی کند اما می تواند مردم را عفونی کند. مراقب باشید مبتلا به این بیماری نشوید. دست ها را بشویید و از بوسیدن جوجه هایتان خودداری کنید.
داشتن یک دفترچه یادداشت برای ثبت بیماری ها موثر است. حتی می توانید روی تقویم نیز تاریخ معاینه مرغ ها و این که کدام مرغ ها معاینه شده اند و یا زمان تغییرات آب و هوایی را علامت بزنید. هر گونه اتفاق غیرعادی در گله را یادداشت کنید. فکر می کنید که یادتان می ماند اما زندگی پیچیده است و مطمئنا فراموش خواهید کرد. حتما یادداشت کنید.
اگر یک یا چند قطعه از مرغ هایتان مریض شد می توانید یا دست روی دست بگذارید یا آن را درمان کنید. بسیاری از بیماری هایی که بر جوجه های پرورش آزاد تاثیر می گذارند به خودی خود بهبود می یابند. جوجه مریض را از دیگر جوجه ها جدا کنید و از آن مراقبت ویژه کنید. غدای خوب، آب تازه و استراحت کافی به آن بدهید.
جوجه های مریض اشتهای زیادی ندارند. غذایی را که دوست دارند به آن ها بدهید. اگر پلو یا آرد جو دوست دارد به او بدهید.
اگر واقعا عذاب می کشد، اوتانازی بهترین راه حل است.
داروهای بدون نسخه در بازار موجود است که تهیه آن ها مستلزم دقت زیادی است. درمان کردن جوجه با داروی آنتی بیوتیک منطقی است ولی پرهای مجعد و اسهال دلایل متعددی دارد. حتما با یک متخصص مشورت کنید.
کتاب هایی در بازار موجود است که برای دامپزشکان مفید است. مانند Backyard Poultry Medicine and Surgery: A Guide for Veterinary Practitioners (پزشکی و جراحی طیور پرورش یافته در فضای باز: راهنمایی برای پزشکان دام و طیور). دامپزشکان، بیشتر در درمان دام ها متخصص هستند. چنین کتاب هایی می توانند برای آن ها در کمک به درمان طیور مفید باشد.
اگر طیور را با دارو درمان می کنید، فراموش نکنید که این داروها در تخم تا مدتی وجود دارند. تا زمانی که از رفع کامل اثر داروها مطمئن نشده اید، تخم آن ها را مصرف نکنید. برگه راهنمای دارو اطلاعاتی در مورد مدت زمان رفع اثر دارو می دهد. دارو می تواند تا بیش از ده روز در تخم وجود داشته باشد.
جوجه های پرورش یافته در فضای باز معمولا مریض نمی شوند اما بالاخره ممکن است که بیماری اتفاق بیفتد. اگر بیماری اتفاق افتاد، آرامشتان را حفظ کنید و مطمئن باشید که گله شما مقاوم است و سلامت خود را باز خواهد یافت.
